Gisteren konden we tijdens het avondeten op een lijst aankruisen wat we allemaal wilden hebben als ontbijt. Vanmorgen worden onze keuzes allemaal keurig opgediend. Het was een leuk verblijf in dit kleine vriendelijke hotel.

Iets voor half negen zijn we weer op pad. We telden dertien gasten bij het ontbijt die allemaal de Coast to Coast lopen. Het is heel leuk dat je af en toe dezelfde mensen tegenkomt en spreekt. Gelukkig voelt het helemaal niet druk. Iedereen heeft een ander tempo, dus onderweg zie je meestal helemaal niemand meer, behalve tijdens rustmomentjes.

We lopen over een smal rotsachtig pad langs de zuidkant van Ennerdale Water, het meest westelijk gelegen meer in het Lake District National Park. Na ruim twee uur lopen zijn we het meer gepasseerd en slaan we af op een onverhard landweggetje. Rond elf uur lopen we langs een hostel (YHA Ennerdale). We lopen naar binnen voor een beker thee en doen net als de andere gasten onze bergschoenen uit in het halletje en zetten ze op de daarvoor bedoelde planken.

Als we na de thee weer willen vertrekken kan Chris zijn bergschoenen niet vinden. Hoe kan dat nou? Hij kijkt overal, loopt weer naar binnen, kijkt buiten, maar wég bergschoenen. Wat nou? Op zijn reserve gympjes kan je echt niet door de bergen lopen.

We zien wel nog een paar zwarte schoenen staan die een beetje lijken op die van Chris. Ze zijn maar een half maatje kleiner. Wel een ander merk. We hadden ook gezien dat vlak na onze binnenkomst drie oudere heren weer vertrokken. We hadden ze al eerder gezien en gesproken. Zou een van hen de verkeerde schoenen hebben aangetrokken?

Omdat er niet veel gasten in het hostel zijn hebben we snel uitgezocht dat de andere zwarte schoenen van niemand lijken zijn. Helemaal zeker weten we het natuurlijk niet, maar uiteindelijk doet Chris ze toch maar aan. Met tegenzin, want we weten niet of we het probleem hiermee gaan oplossen of juist groter maken. Ze zijn ietsje te klein, maar hij kan er wel op lopen. Toevallig is er zes km verder weer een hostel. Wellicht treffen we de drie heren daar nog aan.

Als een speer lopen we de zes kilometer naar het volgende hostel (YHA Black Sail). Als we in de buurt zijn zien we de drie mannen in de verte lopen. Yes, gelukt. We hebben ze ingehaald. Chris spreekt ze eerst netjes aan, maar ik kijk direct naar hun schoenen en zie het gelijk. Een van de heren heeft de Lowa schoenen van Chris aan. Hoera! De schoenen zijn weer terecht. Zo fijn.

We lopen samen verder naar het Black Sail hostel om daar van schoenen te wisselen. De man had totaal niet doorgehad dat hij op andermans schoenen liep. Hij had zelfs net tegen de anderen gezegd dat zijn schoenen (die van Chris dus) zo comfortabel waren. We grappen er over en lunchen samen met ze in het hostel. Dan lopen we weer verder. We komen ze vast nog ergens tegen.

Het weer is slechter geworden. Regen en mist. Maar ons humeur kan niet meer stuk, zo blij zijn we dat de schoenen terecht zijn. Je hebt hier in die kleine dorpen niet zomaar nieuwe, goed passende schoenen gevonden.

We klimmen nu flink omhoog. Goed opletten waar we de voeten zetten om niet te vallen. Het rotsachtige pad is steil en glibberig. De omgeving is schitterend. Wel mistig. Op de top kunnen we niet ver om ons heen kijken. Het is ook wel sfeervol en passend bij de frisse groene omgeving dit natte weer.

Het is nu wel koud en we ploeteren verder. De afdaling naar de Honister Slate Mine is heel lastig. Het pad bestaat uit grote scherpe stenen die ook nog eens heel glibberig zijn. Chris gaat een keer onderuit en haalt zijn hand open. Au. Eindelijk zijn we beneden. Er loopt hier ook een autoweg en er is een café. Heerlijk even opwarmen met een kop thee en wat lekkers. Ze hebben ook een pleister voor Chris. Die van ons zitten ver onder in de rugzak.

Om half vijf lopen we weer verder. Nog een paar kilometer te gaan over makkelijkere paden in een heerlijke groene idyllische omgeving.

Om half zes zijn we bij ons hotel in het kleine plaatsje Rosthwaite. Ze hebben een drying room. Een aparte ruimte die ze flink opstoken waar de wandelaars hun natte schoenen en jassen kunnen drogen. We plaatsen onze schoenen daar, maar binden ze voor de herkenbaarheid wel aan elkaar. We willen niet nog een keer dat anderen onze schoenen meenemen.

We eten het dagmenu in het hotel. We hadden van tevoren een tafel gereserveerd. Tot nu toe vinden we de avondmaaltijden veel beter dan in 2017 toen we een deel van het South West Coast Path liepen.

Overnachting: Rosthwaite, Royal Oak Hotel

Gelopen: 24,3 km
Omhoog: 733 m
Omlaag: 764 m