We verlaten iets over acht ons fijne verblijf in Orton. Het zal me niets verbazen als dit plaatsje hoog scoort in de lijst van ‘English villages with a community feel’. We lopen het aardige dorp uit richting de velden en de heuvels.

We wandelen door typisch Engels platteland met grazende schapen en koeien en stenen muren die de velden afbakenen. Het terrein is glooiend en open. De schapen trekken zich niet veel van ons aan. Als we te dichtbij komen lopen ze weg. De koeien zijn nieuwsgierig. Ze kijken naar ons en lopen soms zelfs een stukje mee.

Door het natte voorjaar zijn de velden heerlijk groen. Veel bloemen ook. Vooral boterbloemen, maar ook orchideeën. In de verte zien we Sunbiggin Tarn (groot meer). We pauzeren ergens om een sandwich te eten die we gisteren hadden gekocht in de Coop van Shap.

We wandelen door Smardale Gill Nature Reserve en passeren de pittoreske 18e eeuwse Smardale Bridge over Scandal Beck (beck = beek). Als we daarna weer omhoog lopen zien we in de verte Smardale Gill Viaduct, een oude Victoriaanse spoorbrug.

We komen nu af en toe een paar bekenden tegen. Het Engelse oudere stel, twee Nederlandse dames, een man uit Nottingham en een jong stel uit Chicago. We maken steeds langere praatjes met ze. Al deze mensen zijn op dezelfde dag als wij vertrokken een week geleden. We slapen vanavond allemaal in Kirkby Stephen en omdat daar maar één restaurant open is vanwege een evenement blijkt dat we allemaal afzonderlijk van elkaar een tafel hebben geboekt in dit restaurant. Heel grappig.

We pauzeren nog een tweede keer en dalen even later langzaam af naar de bewoonde wereld. Rond half drie lopen we Kirkby Stephen binnen. Eerst door wat achteraf straatjes. Een vrouw is bezig in haar tuintje en groet ons vriendelijk. We groeten terug en maken een praatje. We zagen haar ook al praten met een tweetal dat ver voor ons liep. Ik denk dat ze het reuze gezellig vindt om iedere dag met de wandelaars te praten. Ze zegt dat er zo’n twintig per dag passeren. De wereld trekt gewoon aan haar voorbij, want het is best een internationaal gezelschap, de mensen die de Coast to Coast wandelen.

We slapen in een mooi guesthouse met victoriaanse inrichting. De gastvrouw brengt ons een dienblad met thee en cake. Lekker na zo’n lange wandeling. In de kamer kunnen we ook zelf thee zetten. Wat een heerlijk land voor theeleuten zoals wij.

Na de thee lopen we nog even het plaatsje door. Het is ietsje groter dan de voorgaande plaatsjes, maar bijna alle winkels en cafeetjes zijn gesloten vanwege de Appleby Horse Fair (6-12 juni) in deze omgeving. Mensen die rondtrekken met paarden (zigeuners) komen dan bij elkaar. Het evenement trekt veel bezoekers. We begrijpen dat dit gepaard gaat met veel vandalisme en dat daarom uit voorzorg veel winkels en pubs hun deuren twee weken sluiten. Het zal vast in het verleden goed mis gegaan zijn als zulke drastische maatregelen nodig zijn.

Om half zeven gaan we eten in het Indiase restaurant Mango Tree. Het enige restaurant dat wel open is. Hier treffen we onze mede-wandelaars weer aan. De man uit Nottingham gaat net afrekenen en adviseert ons welke gerechten lekker zijn. Het Engelse oudere stel en het jonge stel komen een half uur na ons aan. En als wij afrekenen komen de twee Nederlandse dames naast ons aan een tafeltje zitten en kletsen we nog even. We zullen ze vast morgen weer zien. Het eten was trouwens erg lekker (lamb korma en chicken muli).

Overnachting: Kirkby Stephen, Old Croft House

Gelopen: 21,0 km
Omhoog: 441 m
Omlaag: 507 m