Het is een internationaal gebeuren de Coast to Coast Walk. Bij het ontbijt praten we met een stel uit Nieuw-Zeeland. Ze maken een rondreis van vijf weken en gaan onder andere een weekje wandelen op de Coast to Coast en beginnen vandaag. Er zit ook een man uit Noorwegen. Ook hij loopt de Coast to Coast. Hij doet het wat sneller dan wij. We hadden hem daarom nog niet eerder gezien. Hij zegt dat hij vandaag een lage route gaat lopen over asfaltwegen, omdat er slecht weer is voorspeld. Wij, naïeve Nederlanders, zien het probleem niet zo en gaan voor de hoge route via de Nine Standards Rigg. Dit zijn negen enorme torens van gestapelde stenen die hoog op een berg staan.

Om negen uur zijn we op pad. We lopen langs River Eden het plaatsje uit. Daarna lopen we omhoog. Eerst over asfalt en dan over graspaden. Hoe hoger we komen hoe slechter het weer. Het begint te regenen en steeds harder te waaien. Het oudere stel uit Engeland zien we voor ons lopen. De man uit Nottingham haalt ons in. We praten wat en dan vraagt hij of hij met ons mee mag lopen vandaag. Hij vindt het prettig om niet alleen te lopen in dit weer boven op de berg. We vinden het prima. Hij is van onze leeftijd, heet toevallig ook Chris en is analytical chemist (nu retired).

We komen hoger en hoger en we zien steeds minder door de mist. Ineens doemen de grote stenen torens op. Een mooi gezicht. Het weer is zo bar en boos dat ik heel snel een fotootje maak en dan snel achter een toren schuil voor de keiharde wind. We begroeten hier ook het Engelse stel.

Wij gaan verder over de rode route. Dit is de route die je geacht wordt te volgen van mei t/m juli. Er is ook een blauwe en groene route voor andere maanden. Waarschijnlijk om erosie op de berg tegengaan. Overigens zijn de routes niet bewegwijzerd. Je moet óf een goede kaart hebben óf navigeren met een gps. Het laatste doen wij en ook Chris uit Nottingham (ik noem hem in het vervolg maar Chris-N).

We ploeteren verder op de berg. We zien steeds minder door de regen, de mist en de kletsnatte brillenglazen. Het waait heel hard. Ik probeer mijn handen enigszins warm te houden. Eerst met handschoenen, even later met dikke wanten. De mannen hebben geen wanten, koud hoor. Chris-N en ik navigeren. Chris-N heeft een app op zijn telefoon en ik heb een Garmin. Lastig, want het pad is op veel plekken niet zichtbaar. We lopen dwars door de hoge hobbelige begroeiing. Verborgen tussen de heide en het hoge gras is moeras, bedekt met lichtgroen veenmos. Kale plekken en looproutes zijn veranderd in blubber. We proberen de moed erin te houden en Chris-N roept steeds vaker dat we ‘good progress’ maken terwijl hij ondertussen vertwijfeld om zich heen kijkt. Ondanks de miserabele omstandigheden vind ik het grappig dat hij ons (en zichzelf) moed inpraat. Omdat het pad slecht zichtbaar is en er weinig herkenningspunten in het landschap zijn (geen bomen) zijn we volledig aangewezen op onze navigatiesystemen.

Dan zak ik ineens tot halverwege mijn bovenbenen in een moeras. Ik voel de modder zuigen en kan me nauwelijks bewegen. Het koude water stroomt omhoog aan de binnenkant van mijn regenbroek. Mijn schoenen vullen zich met water. Ik heb de Garmin nog in mijn hand. Die probeer ik eerst weg te stoppen zodat ik mijn handen vrij heb. Chris-N steekt een hand uit om me omhoog te trekken en valt vervolgens zelf ook in de modder. Dan zie ik een stevige graspol en kan ik mezelf eruit trekken. Chris komt ook aanlopen en zakt even later ook weg. Gelukkig iets minder diep. Wat een toestand. We zijn nu echt koud en kleddernat, vooral mijn voeten zijn ijskoud. Ondertussen giert de wind om ons heen en regent het voortdurend.

Ik denk nog maar aan één ding. Zo snel mogelijk van de berg af. Weg van de wind en de kou. Ik neem het voortouw met de Garmin in mijn hand (ook in de stromende regen blijft deze gelukkig trouw dienst doen) en probeer zo goed en zo kwaad als het kan de track te volgen, af en toe zwaaiend naar de twee mannen achter mij.

Eindelijk wordt het pad meer zichtbaar en is het navigeren weer makkelijker. We zijn helemaal blij als we weer op een landweggetje uitkomen. Niet veel verder is een schuilhut. Er staat een grote tafel in waar we snel een boterhammetje eten en een extra trui aandoen. Even later zien we ook het Engelse stel totaal verkleumd aan komen lopen. We spreken ze in de hut. Ze hadden benauwde momenten gehad op de berg omdat ze verdwaald waren.

We gaan snel weer verder om niet al teveel af te koelen. Vooral Chris-N heeft het nu vreselijk koud en loopt als een speer voorop. We dalen steeds verder af. En heel af en toe is het nu wat droger en lichter. We passeren de Ravenseat Farm. Deze boerderij heeft bekendheid verworven dankzij de boeken en televisieseries van Amanda Owen, die bekend staat als “The Yorkshire Shepherdess”. Amanda Owen en haar gezin runnen de boerderij, waar ze een kudde schapen hoeden en het landelijke leven leiden.

We dalen nog verder af naar een asfaltweggetje naast de River Swale. Een mooie slingerende rivier in het hart van Yorkshire. Nu zijn we er bijna. Nog een paar kilometer over het weggetje en dan eindelijk zijn we bij de Keld Lodge. We komen bijna gelijk aan met het Engelse stel. Vijf totaal verzopen wandelaars. Ze zijn het gewend. Ze hebben zelfs een speciale dry room voor de schoenen en jassen.

Eenmaal op de kamer gaan alle natte spullen uit en nemen we een heerlijke warme douche. We stoken de verwarming op en kunnen ook daar nog spulletjes drogen. Sokken, wanten, kleding, petten, rugzakken. Dan lekker een kop thee.

’s Avonds eten we heerlijk in het bijbehorende restaurant. We zien weer een aantal bekenden van de trail. Naast ons deze keer ook twee Canadese dames die een paar dagen in deze omgeving wandelen. Ze zijn verbaasd dat we zoveel mensen groeten, dus we leggen ze uit wat de Coast to Coast Walk is. Gezellige dames die van alles willen weten.

Daarna heerlijk de beentjes omhoog op de kamer.

Overnachting: Keld Lodge

Gelopen: 20,0 km
Omhoog: 1061 m
Omlaag: 971 m