We hebben heel matig geslapen afgelopen nacht. We hadden een twinkamer met twee ontzettend smalle eenpersoonsbedden. Ik was de hele nacht bang om uit bed te vallen. Achteraf hadden we ze beter tegen elkaar aan kunnen schuiven. Dit was een van de mindere accommodaties van deze vakantie. Kleine koude kamer en ook super gehorig. Gelukkig hebben we voor het merendeel wel hele fijne verblijven gehad.

We zijn al om half acht in de ontbijtzaal, omdat we om acht uur willen vertrekken. Zo vroeg hebben ze nog geen warme gerechten, maar de eigenaar heeft wel gezorgd voor brood, jam, kaas en vleeswaren. We vinden dat helemaal prima, want die eieren ieder dag hoeven voor ons eigenlijk niet zo. Twee andere Coast-to-Coasters uit Australië hebben hetzelfde idee. De etappe van vandaag is bijna dertig kilometer en ook zij willen om acht uur onderweg zijn.

We lopen eerst naar het vlakbij gelegen plaatsje Grosmont. Dit plaatsje is de thuisbasis van de North Yorkshire Moors Railway, een van de beroemdste stoomtreinlijnen in het Verenigd Koninkrijk. Op het sfeervolle station is net een stoomtrein aangekomen. We lopen langs de mooie oude trein naar het einde van het perron om de stoomlocomotief van dichtbij te bekijken. Chris praat nog even met de machinist, een vrijwilliger die vroeger smit van beroep was.

Na Grosmont klimmen we steil omhoog naar de hoger gelegen heidevelden. We lopen heel wat kilometers door dit (drassige) heidelandschap. Heel in de verte kunnen we de Noordzee al zien. De natuur lijkt hier schraler dan de vorige dagen. Alsof we door de duinen lopen, maar dan met andere plantensoorten.

Dan dalen we af naar het Little Beck Wood Nature Reserve. Een mooi bosgebied waar de smalle, snelstromende rivier Little Beck doorheen stroomt. Vlakbij de waterval Falling Foss is een leuke Tea Garden, waar we buiten (onder een afdak) wat eten en drinken. Dit gezellige kraampje met koffie, thee, gebak en sandwiches is ook populair bij de lokale wandelaars. Een fijne pauze en goede schuilplek, want er trekt net een korte regenbui over ons heen.

Na dit mooie bos lopen we weer omhoog, om opnieuw kilometers lang door de natte heidevelden te lopen. We zijn er inmiddels erg goed in geworden om niet weg te zakken in deze drassige gebieden. We springen van graspol naar graspol en zien steeds beter waar we wel of niet de voeten moeten plaatsen om natte schoenen/sokken te voorkomen.

We vinden het ook wel weer prima als we de heidevelden achter ons kunnen laten. We lopen over kleinere geasfalteerde weggetjes door het platteland naar de zee. Onderweg nog een korte pauze bij een Honesty Shop. Een onbemande oude caravan bij een boerderij waar je tegen betaling (muntjes in een koektrommel) wat snacks en drank kunt kopen. Er ligt een prijslijst bij. Helaas blijkt de melk in de koelkast zuur als we die in de thee doen. Dan maar een zakje chips. Er is een zitje buiten waar we de chips en ons lunchpakket eten (meegenomen uit het hotel).

Dan bereiken we de kust. Mooie kliffen hier. Het zijn prachtige laatste kilometers zo hoog boven de wilde zee. Pas op het allerlaatst zien we onder ons, in een diepe inham, het plaatsje Robin Hood’s Bay liggen. Het voelt echt goed als we met onze rugzakken heel stoer door het schattige, toeristische plaatsje afdalen naar de zee. De wandeling is hier bekend. Iedere dag komen aan het eind van de middag vermoeide wandelaars met rugzakken aan. Mensen knikken bemoedigend en sommigen vragen of we de Coast to Coast hebben gedaan.

We lopen helemaal door naar de zee. Het is de gewoonte om het steentje dat we aan het begin van de wandeling hadden meegenomen uit de Ierse Zee nu weer teruggooien in de Noordzee. We hebben er wel lol in en maken er een kort videootje van. Ook de schoenen dippen we even in het zeewater.

Dan lopen we naar Wainwright’s Bar. Aan de muur hangt een houten bord met de tekst Coast to Coast Walk 192 Miles The End. Chris vraagt een voorbijganger om een foto van ons te maken bij het bekende bord.

Het is inmiddels half vijf en er is nog één ritueel te gaan, namelijk onze namen op te schrijven in het officiële Coast to Coast register in Wainwright’s Bar. Ik maak ook snel wat foto’s van de laatste bladzijden, zodat ik terug kan lezen wanneer al onze mede wandelaars zijn geëindigd.

Daarna zoeken we een plekje in de overvolle bar om wat te drinken. Direct daarna komen de twee heren uit Engeland, die we de laatste dagen iedere dag hadden gezien binnen. Heel leuk om nog even te praten met deze aardige mensen.

Dan is het tijd voor de bus naar Scarborough. We slapen daar in de buurt van het station. Morgen reizen we met de trein verder naar Edinburgh.

We eten bij Wetherspoon. Een Britse pubketen waar je goedkoop kunt eten. Prima na deze lange dag.

Wat we van Scarborough zien is niet heel aantrekkelijk. Veel leegstand. Onze kamer (de goedkoopste van de vakantie) is heel netjes en comfortabel.

Overnachting: Scarborough, The Dickens Bar & Inn

Gelopen: 29,8 km
Omhoog: 755 m
Omlaag: 790 m