Vannacht keek ik nog even uit het raam naar de schitterende sterrenhemel. Waarom is die hier zoveel mooier dan bij ons?

We vertrekken vanmorgen rond half negen uit de goedlopende auberge. Een prettig en schoon verblijf, met veel andere gasten. Waarschijnlijk vanwege de nabijheid van de Creux-du-Van, een indrukwekkende halfronde rotswand met steile kalksteenkliffen. Je kunt er met de auto naartoe, maar ook lopend. De Jura Crest Trail voert erlangs.

De afgelopen dagen zijn we heel weinig andere wandelaars tegengekomen. Vanmorgen (zaterdag) is het duidelijk drukker. Het is een enorme klim door het bos naar de rand van de Creux-du-Van. Halverwege komen we langs een cafeetje (we stoppen hier nog niet). Daarna volgt het steilste gedeelte: een rotsig pad met veertien haarspeldbochten. Eigenlijk klimt dat best prettig, omdat je kunt meetellen. Bovendien wordt de afstand tussen de bochten steeds kleiner naarmate je hoger komt. Grappig, de psychologie van het klimmen.

Om elf uur zijn we bij de Creux-du-Van. We lopen een stuk langs de rand en proberen de grootsheid op de foto te krijgen. Lastig met een telefoon, en de zon staat eigenlijk ook niet goed. De enorme rotswanden vallen loodrecht naar beneden. Er zijn muurtjes van stenen en ook prikkeldraad om te voorkomen dat mensen te dicht bij de rand komen.

We lopen door naar berghut Le Soliat voor een kop thee met gebak aan een van de houten tafels. Het is een komen en gaan van mensen hier.

We volgen de route nog een stukje verder omhoog langs de Creux-du-Van en daarna buigt de Jura Crest Trail af. Meteen is het een stuk rustiger. We dalen af door een weiland en op het moment dat ik even achterom kijk waar Chris blijft, zie ik plots achter hem een enorme zwarte stier recht op hem afstormen. O nee! Ik roep en zwaai met beide wandelstokken, groot en dreigend, in een poging de stier af te schrikken. Chris draait zich om en richt zijn stokken op de stier en probeert hem weg te jagen. Het lukt. De stier buigt af maar rent, nog steeds wild, richting de wandelaars voor ons. Die maken ook wilde gebaren en dan kiest het beest het hazepad en galoppeert weg, Wow, dat was best spannend.

Hierna wordt de wandeling weer een stuk rustiger. Een mooie groene omgeving, door velden en bossen. Soms een stukje asfalt. Het gaat wat omhoog of omlaag, maar lang niet zo steil als vanmorgen. We komen langs het grote verwaarloosde gebouw van Les Rochats. Vroeger kon je hier eten en slapen. Maar het is nu definitief gesloten. Voor wandelaars van de Jura Crest Trail een gemis, want het is heel lastig om hier een overnachtingsplek te vinden.

Om kwart over drie komen we aan bij Restaurant La Combaz. Hier eindigt de wandeling van vandaag. Vlak voor het restaurant is een bushalte. Alleen in het weekend stopt hier een bus naar Couvet (waar we slapen). De bus komt om 17.11 uur, dus we hebben wat tijd te overbruggen, wat natuurlijk prima lukt in het zonnetje op het terras van het restaurant met wat versnaperingen. Uiteraard had ik dit van tevoren goed uitgezocht.

De bus brengt ons naar het middelgrote plaatsje Couvet. We slapen in een appartementje. Omdat de supermarkten inmiddels gesloten zijn, lopen we naar het tankstation waar ook een klein winkeltje is. Genoeg proviand om een improvisatiemaaltijd samen te stellen.

Overnachting: Studio cosy au centre de Couvet

Gelopen: 18,5 km
Omhoog: 954 m
Omlaag: 501 m