We nemen vanmorgen een kort stukje de bus vanaf ons hotel. Twee bushaltes verder stappen we weer uit (het is half negen) en dalen we in een bos 100 meter naar beneden naar de brug over het langgerekt turqoise stuwmeer Lai da l’Ova Spin. Aan de andere kant van deze diepe kloof gaan we weer omhoog. Het pad is erg steil, dus voetje voor voetje naar boven.

Na tweeënhalf uur zijn we ruim 600 meter hoger en 3 kilometer verder. We  komen boven de boomgrens. Mooie uitzichten nu. De omgeving is anders dan gisteren. Vooral grasland. Heel in de verte zien we drie herten. En we zien marmotten en roofvogels.

Om 12 uur zijn we bijna 900 gestegen en op het hoogste punt. Pfjew dat was een zware klim. Om ons heen grasland waar we uitrusten en ons lunchpakket eten. Mooi uitzicht rondom. Een marmot is in de buurt aan het scharrelen en rent snel weg als een roofvogel heel laag overvliegt.

Om half een gaan we aan de andere kant van de berg weer naar beneden. Ook alweer zo steil. Ze melden in de folders van het Nationale Park dat alle paden goed begaanbaar zijn. Uit eigen ervaring kunnen we nu toch zeggen dat dat wel meevalt. Soms erg steile paden met losse steentjes waar je makkelijk kan wegrollen. Dan komen we bij een passage waar het pad is weggespoeld. Er zijn wat losse rotsblokken naast een diepe afgrond en kabels om je aan vast te houden. De kabels hebben zoveel speling dat je bijna bungelt aan de rotswand. Doodeng. Mensen in de verte zullen vast mijn vloeken hebben gehoord. We kunnen veel aan, maar dit was echt eng. Ik heb er niet eens een foto van durven maken.

Na deze passage gaat het weer beter. We arriveren rond half drie bij de berghut Chamanna Cluozza. Gelegen op een boshelling met uitzicht op de bergen aan de andere kant. De tweede hut deze vakantie. Primitiever dan de vorige. Geen stroom voor de gasten, geen douches en de WC en wasruimte zijn buiten.

We krijgen (hoera, hoera) een tweepersoons kamertje. Ik had bij de reservering aangegeven dat we een ‘elderly couple’ zijn. Misschien heeft dat geholpen, want er staat uitdrukkelijk op de website dat je geen keuze hebt en je een bed krijgt toegewezen. Ons kamertje is piepklein met een stapelbed. Ik ben de lenigste van ons twee (volgens Chris, de slimmerik), dus ik slaap boven. Er staat gelukkig een stoel, want ik kom echt niet boven via de mini traptreetjes in het bed. Oma in stapelbed. Jawel. Ik stoot gelijk mijn hoofd aan een balk boven mij.

We drinken thee, doen wat spelletjes en lezen wat. Chris sjouwt in zijn rugzak nog een aantal boekjes mee. Dat hij graag leest van papier komt nu goed uit.

‘s Avonds eten we buiten. Er staan naambordjes op de tafels. Ik heb bij de reservering mijn eerste doopnaam gebruikt. Maria is wat makkelijker in het buitenland dan Marijke. We gaan zitten aan de tafel waar Maria op het bordje staat. Een erg gezellige tafel waar de mensen gelijk overgaan in het Engels. Maar dan blijkt er nog een Maria te zijn. Die zijn met vier. Wij moeten daarom verkassen. Ook een gezellige tafel, maar de voertaal aan deze tafel is (Zwitsers) Duits. Iets lastiger voor ons.

Het eten is in deze hut weer goed. Soep vooraf, dan sla en als hoofdgerecht tagliatelle met tomatensaus (al dan niet vegetarisch). Heel smakelijk allemaal.

Er zijn wel veertig mensen die in de hut overnachten. Hopelijk hoef ik er vannacht niet uit, want in het pikkedonker door de hut wandelen en de WC buiten opzoeken is niet heel fijn. Bovendien is het extreem gehorig.

Overnachting: Cluozza Hütte

Gelopen: 7,3 km
Omhoog: 888 m
Omlaag: 769 m