We zijn al voor achten aan de wandel. Het is grijs en bewolkt maar wel droog. Vandaag wordt een pittige dag met veel hoogtemeters.

We verlaten het mooie plaatsje Kayserberg en lopen gestaag omhoog door een donker naaldboombos. Om half tien zijn we op Col du Herrenwasen (708 m). Geen views, maar een een vijfsprong van paden op een open plek in het bos. De omgeving is mooi en gevarieerd. Veel loofbomen en af en toe een tapijt van mos. We zien veel uitgebloeid vingerhoedskruid en nieuwe rozetten. Jaloersmakend, want in onze eigen tuin hebben we ze wel, maar dat kost veel moeite.

We passeren zijdelings het gehucht Labaroche en dalen daarna steil af naar de grotere plaats Orbey, waar we om half twaalf neerstrijken op het eerste bankje dat we zien. Chris belt heel dapper in het Frans naar onze accommodatie voor de komende nacht. We willen weten of het restaurant open is, anders moeten we in Orbey bij de Intermarché wat proviand kopen. Gelukkig is het open vanavond. De vrouw aan de lijn vraagt ook nog hoe laat we denken aan te komen. Ik heb geen idee hoe ver het nog lopen is en denk hardop na. Vijf uur? Chris zegt ‘dix-sept heures’ tegen de vrouw. Dan is het gesprek weer voorbij.

We lopen verder en passeren een kleine buurtsupermarkt. Snel even naar binnen voor wat chocola, chips, nootjes en fruit. Prettig om wat noodrantsoen te hebben. Daarna lopen we naar Chocola’thé. Een klein cafeetje met lekkere thee en biologische lunchgerechten. Gezellig huiskamersfeertje en een vriendelijke vrouw die het runt. Perfecte stop.

Het is bijna 1 uur als we weer verder lopen. Het is nu flink klimmen naar Lac Blanc waar we vlakbij logeren. Op een bordje zien we dat het 2 uur en 5 minuten lopen is. Ik schat in dat we toch een stuk langzamer zijn. Maar dat blijkt mee te vallen. We klimmen vlot omhoog. Mooi hier. Af en toe views en ook veel bos. Het is mistig weer, dus ver kunnen we niet kijken.

En dan zijn we boven en zien we het grote hotel liggen. Het is 3 uur, dus de tijd op het bordje klopte precies. Alleen zijn we nu natuurlijk véél te vroeg. Gelukkig is de deur open en kunnen we naar binnen. Maar er is helemaal niemand. We bellen en horen de telefoon ergens overgaan. Niemand neemt op. In de hal staan wat gemakkelijke stoelen en de wifi is niet beveiligd met een wachtwoord, dus we vermaken ons wel met het nieuws op deze Prinsjesdag. We spelen ook nog een potje tafelvoetbal.

Om vijf uur is er nog steeds niemand. Ook niet om half zes. Dat is toch gek. Dan loopt Chris even buiten en ziet een briefje bij de deur waarop staat dat ze 17 september (vandaag) om 18.00 uur weer open gaan. Ik kijk even later ook en dan roept een vrouw uit het raam van een nabij gelegen huis iets in het Frans. Ik versta er niets van en roep terug: réservation. Even later is ze beneden. Ze had uitgekeken naar onze auto. Tsja, dat is dus niet handig als je gasten lopend zijn.

Ons appartementje is netjes en lekker warm. Lekker een kopje thee nu.

Om zeven uur gaan we naar het restaurant. Er zijn zelfs nog een paar anderen. Het eten is verrassend lekker. Na het eten krijgen we een dienblad met alle benodigdheden voor ons ontbijt mee, zodat we kunnen vertrekken wanneer we maar willen. We hebben een koelkast. Dat is nu handig voor de etenswaren die koel moeten blijven.

Overnachting: Les Terrasses du Lac Blanc

Gelopen: 19,0 km
Omhoog: 1239 m
Omlaag: 350 m