Wat een vreemd logeeradres is Berggasthof Haldenhof. Misschien omdat ze gisteren Ruhetag hadden? Behalve de gastheer lijkt er niemand te zijn. Op één man na die Chris heel even om de hoek van een kamer zag kijken. Binnen is het donker en rommelig. Veel rariteiten zoals opgezette dieren in de gang.

We hebben om half acht afgesproken voor het ontbijt. Er staat al een gedeelte klaar in het restaurant. Koud hier. We zijn de enige gasten. De gastheer brengt ons nog thee en broodjes. Omdat we vandaag bijna geen cafeetjes tegenkomen vragen we of we een paar broodjes kunnen meenemen voor onderweg. De vriendelijke man vindt dat helemaal geen probleem en brengt een papieren tasje waar we de belegde broodjes in kunnen doen.

Om kwart over acht zijn we weer op pad. We hebben een lange, zware etappe voor de boeg. Misschien wel té veel van het goede. Vannacht was ik ineens aan het piekeren of ik deze etappe niet verkeerd had ingeschat en of we het einde wel voor donker zouden halen. Vooral de hoogteverschillen zijn hier toch wel pittig.

We lopen eerst omhoog door de bossen naar de top van de Belchen op 1414 m hoogte. Helaas veel laaghangende bewolking, dus het mooie uitzicht ontbreekt. Toevallig zijn we vorig jaar ook al eens naar deze top gelopen tijdens een dagtripje Toen was het stralend weer, dus we kunnen het uitzicht erbij denken.

Het Belchenhaus gaat net open als we om tien uur aankomen. Even binnen uitrusten met een kopje thee en een stuk taart. Fijn dat ze open zijn, ondanks de mist.

We lopen aan de andere kant de berg weer af. Eerst een rotsachtig pad, later weer de overwegend mooie wandelpaden zoals we inmiddels hier gewend zijn. Vaak ook bredere paden waar je naast elkaar kunt lopen en tegenliggers makkelijk kunnen passeren. We komen hier meerdere wandelaars tegen. Het lopen gaat vlot en het is gelukkig droog weer. Er staat een stevig windje dus als het al een beetje spettert waait het snel over.

Iets voor half een zijn we bij Wiedener Eck, een bergpas waar meerdere autowegen samenkomen. Veel dagjesmensen beginnen hier hun wandeling naar de top van de Belchen.

Het landschap is nu veel opener. Veel vergezichten en mooie weides op de voorgrond. We komen bij een picknickplaats in het bos, waar we even rusten en wat brood eten.

We lopen naar de volgende pas met de mooie naam Notschrei (noodkreet). Het is half drie en we hebben al ruim 19 km gelopen. Het gaat heel goed en we vinden de etappe erg mooi. Notschrei zelf (ski-oord) is heel rommelig. Er wordt flink gebouwd en we moeten een stuk omlopen. Het wordt netjes aangegeven, zoals eigenlijk al de hele Westweg fantastisch wordt aangegeven met een rode liggende ruit. De volgende kilometers zijn er veel bosbouwwerkzaamheden. Het pad is door de zware wagens een complete modderpoel geworden. Niet lekker lopen.

De laatste kilometers zijn flink doorbikkelen. Ik ben moe en de rugzak voelt ineens zwaar. Normaal heb ik daar weinig last van. Maar wat is de omgeving hier mooi. We lopen omhoog op de Feldberg met prachtige velden en gigantische coniferen die soms vol met kegels hangen alsof het kerstbomen zijn. Mooie uitzichten. In de verte zien we twee torens bovenop de Feldberg. Morgen zullen we er langs lopen.

Om vijf uur komen we aan bij de Todtnauer Hütte. Klinkt primitief, maar we krijgen een keurige Doppelzimmer met eigen douche en wc. Er is een restaurant met simpele gerechten. Het sluit om half zeven, dus we eten op tijd. ‘s Avonds nog een kopje thee met behulp van onze dompelaar.

Overnachting: Todtnauer Hütte am Feldberg

Gelopen: 27,5 km
Omhoog: 1178 m
Omlaag: 789 m