Vannacht hoorden we de storm buiten gieren. Voor vandaag is er opnieuw een weerwaarschuwing van kracht. Dit keer niet voor aanhoudende harde regen, maar voor zware windstoten. Toch lijkt het vanmorgen wat minder te waaien dan vannacht. En het is droog.

We wagen het erop en gaan onze laatste etappe naar Triberg wandelen. Deze keer hebben we geen mogelijkheid (zoals gisteren) om halverwege de bus te pakken, dus hopelijk werkt het weer een beetje mee.

We hebben zin om nog één keer te genieten van het prachtige landschap van het Zwarte Woud. De groene weides, de mooie boerderijen en vooral de fantastische bossen met sparren, dennen, beuken en (de al geel wordende) esdoorns. De bosbodem is rijkelijk begroeid met mossen, varens, kruiden en kleine struiken. En we zien de laatste dagen ook steeds meer paddestoelen.

We zijn vandaag snel. De etappe lijkt minder moeilijk. Misschien hebben we inmiddels ook wel een goede conditie. We gaan makkelijk heuveltje op en heuveltje af. We passeren een paar eetgelegenheden, maar ze blijken allemaal nog niet open. Geen kopje thee voorlopig.

Rond tien uur begint het te regenen. Niet zo hard als gisteren gelukkig. Soms wat harder en dan weer wat miezeren. We trekken de regenjassen aan. Onze dunne, lichtgewicht regenbroeken hadden we al aan.

Na veertien kilometer verlaten we de Westweg. We dalen geleidelijk schuin af naar Triberg, onze eindbestemming van de wandeltocht. We zijn best nat en koud als we rond half een langs Reinertonishof lopen. Volgens hun website kunnen we hier wat eten en drinken. We stappen binnen in een grote lichte houten ruimte met lange tafels. Het is er lekker warm. Aan de tafel grenzend aan de bar en de keuken is een vrouw een enorme pan aardappels aan het schillen. Tegenover haar zit een man met een glas bier. Twee grote honden liggen op de grond. Er lopen af en toe wat bekenden in en uit. We bestellen bij de vrouw thee en wat eten (worst en flammkuchen) en kletsen nog wat met ze in ons gebrekkige Duits. De man kunnen we echt niet verstaan, maar dat deert hem niet. We knikken vrolijk.

We zijn weer lekker warm en veel droger als we weer verder lopen. We dalen steeds verder af en komen dan bij een poort met de tekst: Deutschlands höchste Wasserfalle. We lopen de poort door op een smal asfaltweggetje naast een razend riviertje (Gutach). Hoe verder we afdalen hoe wilder het water en hoe hoger de watervalletjes. Dan komen we bij een hokje, waar we entree betalen om de rest van de waterval te zien. Prachtig! Waarschijnlijk ook door de extreme hoeveelheid regen van gisteren. Wat een spektakel. Echt een mooie afsluiting van deze wandelvakantie. Er zijn hier ook wat andere toeristen en heel veel eekhoorns.

Onderaan de waterval lopen we de hoofdingang uit naar het toeristische centrum van Triberg. We lopen langs de winkeltjes (veel koekoeksklokken) en gaan naar de sfeervolle Konditorei van Hotel Café Adler. Nog één keer genieten van een gigantisch stuk Schwarzwälder Kirschtorte.

We lopen verder naar het station voor de trein naar Offenburg waar onze auto twee weken in de parkeergarage heeft gestaan. Als we in de parkeergarage willen betalen blijkt de machine ons parkeerkaartje niet te accepteren. Gelukkig is er een medewerker aanwezig bij wie we kunnen betalen en die vervolgens de slagboom voor ons opent.

We rijden naar ons hotel aan de snelweg in Gundersheim. We zijn er om half acht. Bij de supermarkt ernaast halen we nog wat te eten voor op de kamer. Veel hoeven we niet meer na de gigantische stukken taart vanmiddag.

Overnachting: Kraft Hotel, Gundersheim

Gelopen: 22,9 km
Omhoog: 596 m
Omlaag: 968 m