In Duitse hotels heben ze meestal een goed ontbijt. Zo ook in Waldhotel Silbermühle. We laten het ons goed smaken. Daarna checken we uit. De man die ons gisteren met veel excuses ontving omdat hij geen grotere kamer meer had, geeft ons flink wat korting. In plaats van 123 euro inclusief ontbijt betalen we slechts 83 euro. Heel vriendelijk, want eigenlijk hadden we totaal geen probleem met de afmeting van de kamer.

We vervolgen om negen uur onze langeafstandswandeling over de Hermannsweg. Rond tien uur zijn we bij de Externsteine. Een onverwachte groep grijze zandstenen die abrupt uit het heuvelachtige landschap oprijzen aan de oever van een meertje. Een fraai gezicht. Je kan tegen betaling ook op de stenen omhoog klimmen, maar dat slaan we over. We hebben nog veel kilometers voor de boeg.

De wandeling is heel aangenaam. We lopen omhoog en omlaag door gemengd open bosgebied. Beuken, dennen, berken en lariksen wisselen elkaar af. Af en toe sprookjesachtig mooi. Tussendoor uitkijkjes over het lager liggende boerenlandschap en wat kleine plaatsjes. We zien eekhoorntjes, paddestoelen, herfstkleuren en zelfs een dode mol.

Om kwart voor twaalf lopen we langs het Berg-Café in Berlebeck. We hadden hier een stop willen maken, maar het is gesloten. Een kilometer verder kunnen we wel terecht in Cafe Restaurant Haus Hangstein. We hebben geluk. Het is vijf over twaalf en ze zijn net open. Ze vragen ons bewijs van vaccinatie tegen corona. Maar dan blijken ze helemaal niet bekend met de internationale QR code die we tonen. Verder geen probleem. We kunnen gewoon blijven. Bij het afrekenen kunnen we ook niet met een kaart betalen. Ze accepteren alleen contant geld. Oei, dat is al het tweede cafeetje. We hebben nog net genoeg bij ons om te betalen, maar we zullen voor een volgende keer ergens moeten pinnen. En dat is makkelijker gezegd dan gedaan langs dit pad.

We klimmen nu flink omhoog naar de volgende attractie langs het pad. Het gigantische, pompeuze beeld van veldheer Hermann. Deze held verjaagde in het jaar 9 na Christus de Romeinen uit dit gebied. Het pad wat we lopen is naar hem vernoemd (Hermannsweg). Er zijn hier veel mensen. Het is een aantrekkelijke bestemming voor veel wandelaars, want er is ook een grote horeca gelegenheid en zelfs een tourist information waar we even binnen lopen om te vragen waar we kunnen pinnen. Een beetje vreemde vraag natuurlijk boven op een heuvel in het bos. Maar de jongeman geeft ons een overzichtskaartje van het gebied en wijst naar een kruispunt in het plaatsje Hiddesen. Daar kunnen we wel wat mee, want het ligt in de buurt van het pad.

We lopen nu weer naar beneden en maken een detour van een paar kilometer naar het centrum van het plaatsje Hiddesen om te pinnen bij de Sparkasse. Toch een pretitig gevoel om weer cash bij ons te hebben.

Dan volgt toch nog een flink laatste stuk naar onze slaapplaats. We lopen nu door beukenbossen en soms langs water (Donoper Teich) naar het plaatsje Hörste. Ook dit ligt een stukje van de Hermannsweg af. En dan eindelijk, om half zes zijn we bij de Hörster Krug. We hebben er precies 29 kilometer opzitten.

We krijgen een prettige kamer en gaan vrij snel eten. Het is er druk, want behalve wij en wat andere eters is er ook een groot gezelschap in een andere ruimte. Het eten is niet heel spannend, maar na zo'n lange wandeling smaakt alles goed.

Overnachting: Hörster Krug, Hörste