Als twee ongeduldige tieners zitten we al om tien voor acht in de ontbijtzaal, terwijl er eigenlijk pas vanaf acht uur ontbijt is. We willen vandaag naar het meest populaire natuurwonder in de Dolomieten, namelijk de Drei Zinnen. Drie enorme steile rotspartijen waar hordes toeristen de berg voor oprijden om er een rondje omheen te wandelen. Wij willen dat natuurlijk niet missen. Het is dé reden dat we in deze herberg verblijven. Lekker dichtbij.

Om half negen rijden we ook de berg op. Al snel komen we bij een tolhuisje waar we 30 euro moeten betalen. Niet veel later zijn we bijna boven en staat een oude italiaaan met een oranje vlaggetje de automobilisten te instrueren om in de berm te parkeren. Huh? Zijn de grote parkeerplaatsen nu al vol? Braaf als we zijn, parkeren we de auto in de berm. Te voet blijkt het dan nog bijna een kilometer omhoog naar het einde van de parkeerplaats (die natuurlijk nog helemaal niet vol is). Hier begint de wandeling. We gaan tegen de stroom in, met de klok mee.

Ons plan is om gedeeltelijk de meest populaire wandeling te doen, maar bij de Drei Zinnen Hütte een flinke, veel rustigere, omweg te maken.

We beginnen met een lekker zonnetje en het is gelijk prachtig. Fraaie vergezichten en dichterbij de enorme rotswanden van de Drei Zinnen. De eerste anderhalf uur is het weer nog goed, maar als we flink naar boven klimmen naar de Drei Zinnen Hütte begint het te druppelen. Niet veel later volgt er een wolkbreuk en zijn we, ondanks onze regenkleding, door en door nat en koud. De Drei Zinnen zijn verdwenen achter de wolken. We klimmen snel verder naar de hut waar we natuurlijk niet de enigen zijn. In het kleine halletje wordt ons gevraagd of we in het restaurant willen eten. We moeten dan een half uur wachten. We willen eigenlijk maar één ding en dat is rustig zitten en de natte regenkleding uitdoen. We zeggen dus ja en geven onze naam door. Zo kunnen we tenminste in het halletje blijven waar we droog staan. Nog geen vijf minuten later worden we al geroepen. Dus géén half uur wachten. Erg fijn.

Binnen staan een vijftal tafels voor 8 á 10 personen. We schuiven aan bij een van de tafels. Een gezellig sfeertje. We zijn snel weer droog en een lekkere lunch brengt onze ambitie weer terug.

We wandelen verder volgens ons plan. We passeren twee mooie meertjes (Laghi dei Piani). Al snel zijn er geen anderen meer op het pad. We lopen langs een bergwand met links diepe afgronden en prachtige vergezichten. Een kleiner mooi blauw meertje ligt onder ons. Echt prachtig hier.

Na enige tijd klimmen we weer flink omhoog. Goed opletten hier weer. Het is erg steil en het pad ligt vol losse steentjes en het waait flink. Af en toe moeten we een sneeuwveld over. Als we boven zijn waait het zo hard dat we bijna omver worden geblazen. We zijn vlakbij de Büllelejochhütte. Die laten we links liggen. We lopen weer naar beneden en er volgen twee andere prachtige dalen en een mooi meer (Lago di Cengia). Onderweg ook nog een flinke regenbui. Even later is de zon er weer.

Dan klimmen we opnieuw omhoog. Het is een zware tocht met het wisselende weer en de hoogteverschillen. Bij de Lavaredo Hütte drinken we een kop thee met gebak. Het is weer gaan regenen.

Als we denken dat het droog is lopen we de laatste etappe. En dan begint het te onweren en komt de regen met bakken uit de hemel. We schuilen in een Mariakapelletje. Wat een mooi moment op deze nu tegen te komen.

Om vijf uur zijn we weer bij de auto. De Drei Zinnen lagen dan wel wat in de wolken, maar wat een schitterende natuur hebben we gezien. De Garmin geeft aan dat we 18,5 km gelopen hebben met totaal (herhaaldelijk op en neer) zo'n 800 meter hoogteverschil.

We rijden terug naar de herberg. In onze kamer exploreren we alle knopjes nog verder. Chris zit te grappen over een touwtje in de douche. Ik had het nog niet gezien. We trekken er een paar keer aan, maar er gebeurt niets. Een half uurtje later wordt er op onze deur geklopt. Een jongen van de herberg vraagt stralend of het goed met me gaat. Wat aardig, denk ik, dat hij informeert of het goed gaat. Maar dan begrijp ik uit zijn italiaans dat we een SOS signaal hebben gegeven. Haha, het touwtje in de douche. We moeten er erg om lachen. Als er echt iets aan de hand was geweest was hij wel laat.

We eten weer wat kleins in de herberg en luieren de rest van de avond.

Overnachting: Albergo Chalet Lago Antorno, Misurina