We lopen kwart voor acht het rustige, vriendelijk uitziende plaatsje Malters uit en pikken het wandelpad weer op bij de rivier de Kleine Emme. De eerste acht kilometers zijn niet heel spannend. We lopen door smalle percelen bos, langs grasvelden en zelfs een keer over een industrieterrein. Aan de andere kant van de rivier ligt een drukke weg, dus veel lawaai van auto’s.

In de buurt van het plaatsje Werthenstein wordt het mooier. Vlak voor het plaatsje lopen we omhoog langs het mooie klooster van Werthenstein. Dan dalen we weer af naar het dorp zelf. We lopen daarna door boerenland tot we het industrieterrein van Wolhusen bereiken.

We worden ingehaald door een vrouw met ook een grote rugzak. Een beetje nieuwsgierig spreek ik haar aan. Grijze piekharen, strooien hoedje, tikje wereldvreemd. Het is wat lastig communiceren in het Zwitsers Duits, maar ik begrijp dat ze de Jakobsweg wandelt. Dit pad wordt aangeduid met het cijfer 4. Ons pad (Alpenpanorama-Weg) met het cijfer 3. In deze omgeving komen ze soms samen.

Ze loopt dan voor ons verder en stopt even later weer. Ze vraagt of dit wel de wandelweg is. Ik zeg dat dit de goede weg is voor ons. Of dit ook voor haar pad zo is weet ik niet. Aan het eind van het industrieterrein zien we eindelijk wat bordjes. Oeps, nummer 3 staat erop, maar haar nummer 4 niet. Ze haalt beteuterd haar telefoon uit haar zak om de goede route te googelen. Hopelijk is ze aangekomen in Willissau, want daar ging ze vandaag naar toe.

In Wolhusen drinken we koffie en thee met wat lekkers erbij in de Konditorei. We kopen ook wat belegde broodjes voor onderweg. Om kwart over elf lopen we het plaatsje weer uit en dan gaat het flink bergopwaarts. Letterlijk, maar ook figuurlijk. Ineens lopen we weer over de prachtige groene bergen met een heerlijk uitzicht op de hogere toppen in het zuiden. In de verte zien we zelfs de besneeuwde Jungfrau, een van de hoogste bergen van Zwitserland. Onder ons lijken de plaatsjes heel klein en het geluid van het verkeer is verdwenen. Dit is weer de mooie Alpenpanorama-Weg zoals we die kennen.

Het is nu echt genieten. Op de heuvel aan de andere kant van een klein dal zien we het fraaie plaatsje Menzberg al liggen. Het dorp presenteert zich als een van de mooiste dorpen van Zwitserland. De tocht ernaar toe is in ieder geval bijzonder mooi en afwisselend met her en der ook wat bos.

We zijn iets over drie bij het hotel. Het bijbehorende (goed aangeschreven) restaurant is vandaag helaas gesloten. Vreemd genoeg kunnen we ook het hotel niet in. Als we aanbellen doet niemand open. Ik bel daarom maar het nummer dat op de website staat. De vriendelijke eigenaar blijkt toch thuis en laat ons snel binnen.

Aan het einde van de middag lopen we naar dorpscafé Sperber om wat te eten. We zijn de enige gasten en er is niet veel keuze. Het eten is heel matig en fantasieloos. Wat een ambitieloze tent. Gelukkig wel lekkere frietjes. Daar eten we dan maar wat meer van.

Overnachting: Landgasthof Hotel Menzberg, Menzberg

Gelopen: 22,5 km
Omhoog: 860 m
Omlaag: 300 m