Een paar uurtjes hebben we geslapen. De rest van de nacht proberen we nog wat te doezelen, maar dat wil niet echt lukken. We herschikken de bagage, ontbijten zodra het kan en rijden om half zeven naar de Sunset Cliffs in San Diego waar we een ochtendwandelingetje maken lang de mooie kust. Het Sunsett Cliffs Natural Park grenst aan een leuke residentiële buurt, met aardige huizen en grote palmbomen langs de weg. Er vliegen luidruchtig kwetterende groene papegaaien rond. Ze verschuilen zich in de palmbomen. Verder is het nog heel rustig hier op deze frisse, zonnige morgen. Wat wandelaars, joggers, vissers, de steile oranje kliffen en de zee. Mooi.

Via de Sunset Cliffs Boulevard rijden we door het gezellig uitziende Ocean Beach naar de Interstate en verlaten San Diego. De bermen zijn vrolijk oranje gekleurd. De California Poppies (klaproosjes) staan in bloei. Aan de andere kant van de weg al de eerste files van mensen die naar hun werk gaan. Wij gaan eerst boodschappen doen bij de Walmart in El Cajon. Altijd leuk om weer in deze grote winkel rond te darren.

We slaan af naar op de Sunrise Highway (S1) door de Laguna Mountains. We gaan hoger en hoger en er ligt steeds meer sneeuw langs de weg. We lezen op een bordje dat we in dit gebied een Forest Adventure Pass nodig hebben. Het apparaat waar we de pas kunnen kopen is echter helemaal ingesneeuwd. Mooi hier. In de meadows langs de weg enkele wandelaars en kindjes op de slee in de sneeuw. We rijden nog een stukje verder en parkeren de auto om tien uur bij de Penny Pines Trailhead. Hier start de wandeling naar Garnet Peak via de Pacific Crest Trail.

Bij het uitzoeken van de wandelingen denk je niet aan sneeuw. Maar omdat er de laatste tijd erg veel sneeuw was gevallen in Californië leek het me toch handig om stijgijzers (wat een raar woord) te kopen. Een stijgijzer of crampon is een metalen netwerk met scherpe uitstekende punten die je over de zool van je wandelschoenen trekt, waardoor je meer grip krijgt op sneeuw en ijs. We kunnen ze gelijk uitproberen. De wandel gps gaat ook mee. Geen overbodige luxe, want de trail is door de sneeuw niet te zien. Gelukkig zien we op de meeste plaatsen wel de voetstappen van eerdere wandelaars.

We zoeken dwars door de sneeuw de aansluiting op de Pacific Crest Trail. Prachtig hier. Kniehoog sneeuw op de grond, lage struiken en gaandeweg steeds meer views over de uitgestrekte Borrego Desert. Wel zwaar lopen. Af en toe zakken we tot ons knieën door de sneeuw heen. De wandelstokken zijn onmisbaar.

Na een paar kilometer verlaten we de fraaie Pacific Crest Trail (veel views) en klimmen we (veel steiler nu) naar Garnet Peak. Oef, dat valt niet mee. De koude wind waait steeds harder om onze oren en het is inmiddels alweer een tijdje geleden dat we iets gegeten hebben. Ook de vermoeidheid van de jet lag slaat toe. Toch zetten we door, het is hier echt mooi en we zijn zo dichtbij.

En dan zijn we boven! Prachtige uitzichten rondom. Schitterend het contrast tussen de uitgestrekte ruige kale desert en de besneeuwde bergen. Indrukwekkend. Wel lastig om wat fotootjes te maken. Er zijn op de rotsige top weinig vlakke plekjes om stevig te staan en de wind giert om ons heen.

Op een beschut plekje achter wat rotsblokken eten we wat koek. Daarna voorzichtig weer naar beneden. Zwaar, zwaar. Vooral de jet lag speelt ons parten. Beetje hoofdpijn en een onbestemd gevoel. De terugweg (we blijven nu de Garnet Peak Trail volgen tot aan de weg) lijkt veel langer dan de heenweg. De sneeuw is door het zonnetje wat zachter geworden. We zakken er steeds vaker doorheen. We doen meer dan drie-en-een-half uur over deze hike van 6,5 km (250 hm). Het is echt anders lopen in de sneeuw.

Na dit avontuur in winter wonderland rijden we naar het leuke plaatsje Julian. Het staat bekend om zijn (apple)pies. Na de sluiting van de mijnen werd fruitteelt een belangrijke bron van inkomsten. Met name appels. We lopen hier wat rond en nuttigen een late lunch bij Miners Dinner.

We rijden verder. Wat een schitterende weg tussen Julian en Borrego Springs. Echt een verrassing. We dalen af naar de uitgestrekte desert met in de verte de ruige bergen. Wat een ruimte. Je maakt je thuis een voorstelling van de omgeving, maar in het echt is het in Amerika altijd weer zoveel groter en indrukwekkender. Steeds meer cactussen ook.

In de uitgestrekte plaats Borrego Springs rijden we naar de trailhead van Borrego Palm Canyon. Het is de populairste wandeling in dit gebied en met een reden. Het pad voert door een mooie canyon naar enkele oases met palmbomen. We starten om vier uur. De zon staat laag en verdwijnt al snel achter de bergen. De wandeling is erg leuk, veel boulders, cactussen en zelfs watervalletjes. Precies wat we nodig hebben om de jet lag de baas te blijven. Drie keer moeten we waterstroompjes oversteken. Bij de laatste en mooiste oase hebben we de andere wandelaars (zonder stokken) achter ons gelaten. Niet dat het druk is. Integendeel. Terug lopen en klauteren we via de langere hogere route. Om zes uur zijn we na een wandeling van vijf kilometer weer bij de auto. Het begint al donker te worden.

We krijgen een reusachtige kamer in het Palm Canyon Hotel. We delen een hamburger en een salade, bewonderen de prachtige sterrenhemel en de sfeervolle laagstaande volle maan en gaan dan vroeg slapen. De batterij is helemaal leeg na deze prachtige dag.

Overnachting: Palm Canyon Hotel and RV Resort, Borrego Springs