Er zijn zóveel toeristen in Sedona vanwege Spring Break, dat we onze wandeling van vandaag erop aanpassen. Ik ben bang dat de populaire trails erg druk zullen zijn op deze prachtige zonnige dag. We gaan daarom voor een lange strenuous hike, de Wilson Mountain Trail. We kunnen er de hele dag over doen, want we slapen vanavond weer in Sedona.

Wilson Mountain is de hoogste berg rond Sedona en biedt het beste uitzicht over de omgeving. De top is een met gras begroeid basaltplateau van wel twee mijl lang.

De Wilson Mountain Trail begint bij de Midgley Bridge aan Hwy. 89A iets ten noorden van Sedona. Er is maar een klein parkeerterrein, maar er is nog plaats als we iets over acht aankomen. Het is gelijk mooi. Red Rock Country met uitzicht op de Mitten Ridge.

De wandeling begint niet al te moeilijk. We stijgen gestaag, maar nergens heel steil. De zon schijnt, de uitzichten zijn prachtig. We lopen tussen Jeneverbes struiken en Prickly Pear cactussen. Het pad is bedekt met losse stenen. Opletten.

Om kwart over tien vlakt de trail af en zijn we bij de First Bench. We zien nu ook het uitzicht aan de andere kant van de berg. In de verte de besneeuwde San Francisco Peaks, ten noorden van Flagstaff. Mooi!

We gaan nog verder omhoog. Het pad wordt modderig en na enige tijd zelfs een waterstroompje. De eerste sneeuw verschijnt. Chris doet zijn stijgijzers aan. Ik ben ze stom genoeg vergeten in mijn rugzak te stoppen. Het duurt niet lang of we lopen helemaal door de sneeuw. Dit is echt ploeteren. De sneeuw is zacht. Soms zakken we er tot ons knieën doorheen. Nog veel vaker kunnen we niet vertrouwen op onze stokken, omdat ze voor de helft in de sneeuw verdwijnen. Als we langs een afgrond door de sneeuw klimmen twijfelen we erg of we niet moeten omkeren. We kunnen niet echt diep vallen, want de afgrond staat vol met struiken. Maar we kunnen natuurlijk wel iets bezeren. Twijfel, twijfel. We ploeteren door en dan komt ons een jong stel tegemoet. We zijn bijna boven, zeggen ze. En het is prachtig en er is verder niemand. Dit gesprekje geeft ons weer energie.

Het laatste stuk naar het viewpoint is weer vlak. Dat loopt wat makkelijker door de sneeuw. Om 12 uur zijn we er. We hebben bijna vier uur over de klim gedaan.

Het uitzicht is prachtig. We zien Sedona en omgeving onder ons liggen en zelfs in de verte de brug waar onze auto geparkeerd staat. Zo fijn dat we hiervan kunnen genieten. Het was echt niet leuk geweest als we op de valreep hadden moeten omkeren. We hebben crackers, kaas en jam bij ons voor een lunch op een beschut plekje met het meest fantastische uitzicht van heel Sedona. Goed gevoel!

Na enige tijd verschijnen er twee andere wandelaars. Vader en zoon. Ook blij dat ze het hebben gered. We maken foto’s van elkaar. Ze komen uit Wisconsin. De zoon heeft Spring Break, wat ik best grappig vind, want het is in Wisconsin in maart ongetwijfeld nog erg winters.

Om half een gaan we weer naar beneden. Weer glibberen door de sneeuw. Het gaat naar beneden iets makkelijker, hoewel we een paar keer onderuit gaan in de hoge sneeuw. We zijn blij als we heelhuids de First Bench weer bereiken.

De rest van de afdaling gaat een beetje op de automatische piloot. Geconcentreerd om niet te slippen over de losse steentjes en ondertussen een beetje mijmeren over van alles. En natuurlijk genieten van de prachtige rode rotsen om ons heen.

Om tien voor vier zijn we weer bij de auto. We hebben er 15,3 km en 845 hoogtemeters op zitten. Toch best stoer dat het gelukt is. En we zijn inderdaad maar heel weinig mensen tegengekomen.

In het toeristische centrum van Sedona eten we al vroeg een overheerlijke hamburger bij de Outlaw Grill. De jongen bij de kassa meldt dat ze geen bacon meer hebben. Daar moeten we erg om lachen. We zeggen dat er gisteren bij de pizzeria ook al geen kaas meer was. De jongen legt uit dat het sinds een paar dagen echt een gekkenhuis is. Op zoveel toeristen hadden ze nog niet gerekend. Hij draait overuren en is al bijna negen uur aan het werk.

We lopen nog een rondje langs de toeristische winkeltjes. Het centrum is niet groot en best aardig ingericht.

We rijden weer naar ons hotel. Het verkeer in de tegenovergestelde richting staat helemaal vast. Sedona barst uit zijn voegen met al die toeristen. Het kan ook de verkeersdrukte helemaal niet aan. Prima om morgen weer verder te reizen naar rustigere oorden.

Overnachting: Green Tree Inn, Sedona