We gaan vanmorgen opnieuw naar het Petrified Forest National Park. Deze keer gaan we het park in via de South Entrance. De weg er naar toe is uitgestorven. Wat een ruimte. In the middle of nowhere.

In het park rijden we naar de Jasper Forest Parking Lot. Daar start de wandeling van 4,3 km door een ongelooflijk mooi gebied. Tussen grijs-blauw-groen-paarse badlands ligt enorm veel versteend hout. Hele grote boomstronken, maar ook wat kleinere exemplaren. Op de grond, tussen de gewone steentjes liggen veel kleine gekleurde stukjes (scherfjes) petrified wood De mineralen in het versteende hout zorgen voor de meest mooie kleuren. Dit is echt een must-do hike in dit park. Het is nog erg koud, maar het deert ons niet, zo mooi vinden we het hier. Het moet voor de rangers een hele opgave zijn om bezoekers ervan te overtuigen niets uit het park mee te nemen. Zoveel moois voor het oprapen is heel verleidelijk. Uiteraard laten we alles keurig liggen. Het is overigens ook dé reden dat het park ‘s nachts wordt afgesloten.

De volgende wandeling die we willen doen is de Historic Blue Forest Trail. Deze begint, volgens de beschrijving die we gisteren van een ranger hebben gekregen, aan de hoofdweg en eindigt bij de geasfalteerde korte Blue Mesa Loop. Omdat ik had gelezen dat het deel bij de Blue Mesa Loop het mooist is wil ik daar starten. We lopen een stukje over het geasfalteerde pad en slaan dan rechtsaf op een nauwelijks zichtbaar pad (of is het een wash). De mensen achter ons zullen vast verbaasd hebben gekeken dat we ineens van het geasfalteerde pad wegliepen.

Het is even zoeken, maar dan zien we inderdaad een smal pad naar boven langs de poreuze badlands. Het is een steil pad met veel losse steentjes op klei-achtige, vochtige grond. We klimmen naar het hoogste punt. Links en rechts de meest prachtige uitzichten, maar ook hele steile afgronden. Het profiel van onze schoenen zit inmiddels vol met klei. Oei, de kans op uitglijden en de diepte in te vallen is nu wel aanwezig. Het gebeurt niet vaak dat we omkeren, maar in dit geval doen we het wel. Zelfs het kleine stukje (ca. 1 km) terug blijkt nog een hele opgave. We zijn opgelucht als we de geasfalteerde Blue Mesa Loop weer heelhuids bereiken en kunnen vervolgen. Het was wel erg mooi op de top. Dat dan weer wel.

We rijden weer verder en lopen nog even binnen bij de historische Painted Desert Inn voor een beker thee. Ze hebben wat zitjes buiten waar we de caeser salad eten, die we nog in de koelbox hadden.

Om kwart voor een rijden we het park weer uit. Op weg naar Canyon de Chelly National Monument. We verliezen een uur, omdat we in een andere tijdzone komen. Canyon de Chelly is een indrukwekkende canyon met steile wanden van rood zandsteen. Op het diepste punt is de canyon meer dan 300 meter diep. Op de bodem slingert de Chinle Wash langs bomen en zachtgroene landbouw velden. Hier wonen nog steeds Navajo Indianen.

We rijden hoog (verse sneeuw) langs de South Rim van de canyon naar de diverse viewpoints. Eerst naar het verst gelegen en mooiste uitzichtpunt, Spider Rock. De zon piept nog net even door de bewolking heen en verlicht de fotogenieke, in tweeën gespleten zandpilaar. Prachtig!

Ook de andere viewpoints zijn erg mooi. Vooral Sliding House Overlook vind ik leuk, omdat je hier een heel stuk langs de rim kan lopen op slickrock. Met het blote oog kunnen we zo snel geen pueblo woningen in de rotsen ontdekken. Ze moeten er wel zijn. Wie weet kan ik ze op de foto’s ontdekken.

We komen om half zes aan bij de Thunderbird Lodge in het uiterst troosteloze, armoedig en rommelig uitziende plaatsje Chinle. Veel overstromingen links en rechts van de weg. Auto’s die diep in de modder staan. Het motel zelf is prima. Er is een cafetaria maar de reviews zijn slecht. We kiezen daarom het zekere voor het onzekere en halen bij de Subway een lekker broodje om op te eten op de kamer. Het is daar lekker warm en we hebben een zitje.

Overnachting: Thunderbird Lodge, Chinle