Vandaag was de dag dat we eigenlijk een excursie hadden gepland naar Coyotes Buttes South. Het was al een paar dagen duidelijk dat dat niet door kon gaan vanwege de slechte conditie van de dirt roads door het natte voorjaar. Wel jammer, maar we weten ook niet helemaal zeker of zo’n begeleide tour en lang over dirt roads hobbelen wat voor ons was geweest. We zijn altijd liever uit de auto, dan in de auto.

We hebben vanmorgen geen haast. Chris maakt in onze suite gebakken eieren met bacon. Buiten is er weer een laag verse sneeuw bijgekomen. En het sneeuwt nog steeds. Oei, we wilden vandaag weer gaan wandelen. Dat wordt misschien lastig in de sneeuw.

We besluiten om toch naar de trailhead te rijden en te kijken hoever we komen. Warme kleding aan, regenbroek en regenjas erover en we gaan. De wandeling die we willen doen is de Mansard Trail, zes mijl ten oosten van Kanab.

We parkeren de auto aan de kant van de verharde weg en lopen een halve kilometer over een modderige, besneeuwde dirt road naar de trailhead. Het sneeuwt nog steeds en het pad is lastig zichtbaar met al die verse sneeuw. Chris blijkt er heel goed in te zijn om het pad te vinden. Ik kijk vaak op de Garmin of we de track nog volgen.

Het eerste, vlakkere, deel van het pad is vreselijk zompig van de modder. Als we even later via switchbacks omhoog klimmen naar de top van de vermillion cliffs wordt de modder minder. We ploeteren door de verse sneeuw en zien niets van het uitzicht, zoveel mist is er. Toch loopt het wel lekker. De directe besneeuwde omgeving is prachtig. Af en toe de felrode rotsen in het witte landschap. De klim komt uit op een hoog plateau waar we ook nog een paar kilometer wandelen tussen lage boompjes en struikgewas. Zo mooi nu alles bedekt is met sneeuw.

Na een bocht zien we, toch nog onverwacht, het doel van de hike. Een enorme overhangende rotswand. Een grote alkoof, waarvan de bodem schuin naar boven loopt. We moeten omhoog klauteren om dichterbij te komen. We zoeken naar de petroglyphen die op de bodem zouden staan. Chris klautert helemaal naar achteren en vindt ze. Er staat ook een bordje dat je niet verder mag om de petroglyphen niet te beschadigen. We blijven netjes op het zand staan. Daardoor staan ze wat gekanteld op de foto's. Leuk hoor dat we ze gevonden hebben. Ze zijn bijna 1000 jaar oud.

We lopen weer terug. Het weer wordt iets beter en de mist trekt weg. We zien steeds meer. De fraaie rood/oranje gekleurde rotswanden en het uitzicht over Kanab en omgeving in de verte. De laatste halve kilometer is lastig lopen. De modder is hier zo diep dat onze schoenen compleet oranje zijn. Als we te lang stilstaan worden we helemaal naar beneden gezogen.

Na 9,6 kilometer en 300 hoogtemeters zijn we weer bij de auto. De vieze schoenen achterin op een stuk keukenrol. Hopelijk krijgen we het rode, snel hard wordende zandsteen er weer af. We vonden het een hele avontuurlijke hike en we zijn niemand tegengekomen. Bovenop het plateau was het zo prachtig met sneeuw op zelfs de kleinste takjes.

We eten wat brood en crackers in onze suite. Even uitblazen na de inspannende tocht. Daarna wandelen we door het centrum van Kanab. Ondanks de vele motels die hier zijn bijgebouwd heeft Kanab zijn oorspronkelijke western sfeertje weten te behouden. We lopen veel winkeltjes in en maken praatjes met de winkeliers.

’s Avonds kookt Chris. Weer lekker veel verse groente. Fijn een eigen keukentje.

Overnachting: Kanab Suites