Vannacht moest ik nog even naar de badkamer. Om Chris niet wakker te maken doe ik geen licht aan, maar gebruik ik het lampje op mijn telefoon. Ieeeeeeeeeee!!!! Nee hè! Zittend op het toilet zie ik in het halfdonker ineens een vrij groot beest over de handdoek kruipen die over de badrand hangt. Een schorpioen. Hij is zo’n 5 cm groot. Gelukkig slaapt Chris licht en wordt hij wakker van mijn gestommel. Hij vangt het beest. We spoelen hem door de WC. Prima als ze buiten lopen, maar toch liever niet in de motelkamer.

We ontbijten op de kamer en verlaten Mexican Hat. In de verte zien we de karakteristieke rots (met stenen hoed) waaraan het dorp zijn naam heeft te danken. Het is stralend weer, maar ijzig koud. We rijden recht op een klif af naar de onverharde Moki Dugway die met haarspeldbochten langs de klif omhoog gaat. Prachtige uitzichten bij de viewpoints over Utah’s mooie canyon landschap.

We willen de wandeling doen naar de Citadel Ruins. De trailhead ligt een een onverharde weg. Op de website had ik gelezen dat deze ook toegankelijk is voor personenauto’s. Maar wij komen er al snel achter dat dit niet in maart het geval is. Het is een kleiachtige weg met hele diepe sporen van andere auto’s. Omdat het vriest is het nu nog hard. Maar er is de hele dag zon voorspeld. Grote kans dat het een modderige bedoening wordt later op de dag.

We draaien om. Wat zullen we dan doen? We willen wel graag wandelen op deze mooie dag. Ik bedenk me dat we niet ver zitten van Natural Bridges National Monument. Het park heeft drie natuurlijke bruggen in een canyon: Sipapu Bridge, Kachina Bridge en Owachomo Bridge. Op de bodem van de canyon loopt een primitief (unmaintained) pad die de drie bruggen met elkaar verbindt. We hebben in 2016 al eens de wandeling van Sipapu Bridge naar Kachina Bridge gedaan. We zouden nu de wandeling van Kachina Bridge naar Owachomo Bridge kunnen doen. In het Visitor Center kijkt de ranger wat bedenkelijk als we ons plan voorleggen. Er zijn veel water crossings en het is geen onderhouden pad. Het mag wel. De trail is open.

Dik aangekleed dalen we bij het viewpoint van de Kachina Bridge de canyon in. Steil naar beneden over slickrock. Her en der ligt een dun laagje ijs. Gevaarlijke plekken om onderuit te gaan en de canyon in te glijden. Op de meest lastige stukken zijn er metalen hekken om je aan vast te houden. Ook een keer een laddertje. Het zijn wel de hikes waar we van houden.

We dalen nog niet helemaal af naar de Kachina Bridge (dat doen we op het einde), maar slaan iets eerder af richting de Owachomo Bridge. Chris loopt voorop en is erg goed in de weg vinden. Lang niet altijd zien we een pad. Heel soms zien we steenmannetjes (cairns). Stapeltjes stenen om het pad aan te geven. We lopen meestal dicht bij het riviertje op de bodem van de canyon. De afdaling was gruwelijk koud. Maar in de canyon krijgen we het snel warmer. Het is hier lekker beschut, en in het zonnetje zelfs aangenaam. We kruisen wel tien keer het water. Steeds liggen er genoeg stenen om onze voeten droog te houden. Op een plek is het wat dieper. Chris sleept een hele grote tak naar het water. Precies goed. De zon is inmiddels hoog aan de hemel en verwarmt de hele canyon. Genoeg plekjes op het slickrock om windvrij en in het zonnetje een banaantje te eten, wat te drinken of te lunchen.

Het is altijd leuk om een doel te hebben bij een wandeling. We bereiken de Owachomo Bridge na meer dan zes kilometer. Officieel is het ruim 5 kilometer, maar we hebben nogal wat heen en weer gelopen en gezocht naar het pad. Een prachtige fragiele brug. Enorm groot ook. Grappig dat hikes naar bogen (arches) zo populair zijn en naar bruggen zo onbekend. Het is zeker zo indrukwekkend.

De terugweg gaat iets makkelijker. Het lijkt net of we de trail nu beter zien. Misschien is dat ook wel zo. We hebben nu de zon in de rug. We komen één ander stel tegen. Ze vragen of we de brug hebben gehaald. Ook zij zijn flink aan het zoeken naar het juiste pad.

In de buurt van de Kachina Bridge lopen we nog een stukje verder naar beneden om helemaal onder deze enorme kolossale brug te kunnen staan. Deze brug is allesbehalve fragiel. Het is de jongste brug met een kleinere opening. Hoog op de wand zien we petrogliefen. We kletsen hier ook nog wat met een groepje jongelui.

Dan nog even hijgen en puffen om de canyon weer uit te komen. Steil hoor. Maar dit deel is wel goed onderhouden. Traptreetjes, ladder, metalen hekjes. We hebben 13,1 km gewandeld met een hoogteverschil van 291 meter.

het is inmiddels al over vieren. We hebben er lang over gedaan. Misschien mede omdat Chris zich niet helemaal fit voelt (virusje?). Gisteren was ik ook al flink aan het hoesten.

We rijden naar Monticello waar we slapen. Onderweg doen we boodschappen in Blanding. De bergen bij Blanding liggen vol sneeuw. Wat steken ze prachtig af tegen de blauwe lucht.

We eten wat op de matige kamer in ons motel. De magnetron doet het niet (we hadden dat een paar dagen geleden ook al). De stekker zit er niet in. Er is ook geen outlet waar we hem in kunnen stoppen. Chris schuift de kast opzij en haalt een verlengsnoer bij de receptie. Na enige tijd doet alles het weer. Hij kan hier zo aan de slag bij maintenance.

Overnachting: Rodeway Inn & Suites, Monticello