We rijden om acht uur Arches National Park binnen, op weg naar de trailhead van de Devils Garden Trail. Deze ligt helemaal aan het einde van Arches Scenic Drive. Prachtige weg. Vanuit de auto is het al genieten van de enorme rotswanden. Ook de Skyline Arch is goed te zien vanaf de weg.

We wandelen naar de Landscape Arch. Een enorme grote fragiele boog. Hoe lang zal deze nog bestaan? Het is de derde keer dat we dit stenen wonder zien.

Het pad wordt nu uitdagender. We klimmen over rood zandsteen omhoog. Het lijkt wel alsof we op een reusachtige glijbaan lopen. Als we boven zijn splitst de trail al snel. Er zijn afslagen naar de Partition Arch en de Navajo Arch. We bekijken ze allebei. Vooral de eerste is mooi, omdat je door de boog heen een mooi uitzicht hebt. Er zit nog een klein boogje naast.

De trail gaat verder naar Double O Arch. Het is even zoeken waar het pad loopt. We zien ineens mensen hoog boven ons bovenop een muur van steen lopen. We moeten een stukje terug om het punt te vinden waar we erop kunnen klimmen. Indrukwekkend. We lopen op de top van een fin. Het zijn harde muren van steen die zijn overgebleven nadat zachter steen is weg geërodeerd. On top of the world!

Double O Arch is een acht-vormige boog. Twee openingen boven elkaar. Bijzonder. Daarna lopen we via de Primitive Trail naar Private Arch. We praten hier wat met een groepje jongeren uit Idaho. We waren ze al een paar keer tegengekomen onderweg. Altijd leuk die spontane gesprekjes.

We kunnen nu verder lopen via een unmaintained pad of dezelfde weg terug nemen. Het is even ver. We doen het laatste, want er komt regen aan. Bovendien kunnen we dan nog de zijweg naar Dark Angel doen. Die hadden we gemist.

We lopen te ver want we zoeken een boog, maar Dark Angel blijkt een donkere stenen toren te zijn. Chris had er al naar gewezen en ik had er al een foto van gemaakt. Maar we hadden niet de link gelegd met een engel. Erg goed gezind is de engel ons ook niet, want het begint hard te regenen als we er een banaan en wat kaas eten (ik ben de crackers vergeten). Snel de regenkleding aan.

De terugweg is best spannend. Het laagje stof op de rotsen is nu nat en glad. Op het laatste steile stuk naar beneden durft een meisje voor me niet meer verder. Haar vriendin probeert haar heel geduldig aanwijzingen te geven waar ze haar voeten kan neerzetten, maar ze blokkeert gewoon. Het is te smal om te passeren en het meisje verspert de weg. Er ontstaat een hele file, maar iedereen wacht geduldig. Ik bied haar mijn stokken aan. Dat wil ze wel. Daarna duurt het nog zeker tien minuten voor ze stapje voor stapje met aanwijzingen van haar vriendin naar beneden gaat.

Omdat ik nu geen stokken meer heb ga ik zitten en glij zo voorzichtig naar beneden. Stuk makkelijker. Helaas wel een scheur in mijn regenbroek. Een klein kindje kijkt onderaan de glijbaan met grote ogen naar mij. Komt er ook zomaar een mevrouw naar beneden glijden vlak voor zijn neus.

Het meisje geeft mijn stokken weer terug en excuseert zich dat ze zo aan het freaken was. Ik zeg dat ze zich niet hoeft te verontschuldigen en dat ik het gevoel maar al te goed ken.

We zijn zelf ook weer blij dat we heelhuids beneden zijn en lopen terug naar de auto. Het is al tegen drieën. De gps geeft 14,9 km aan met een hoogteverschil van 464 meter. Of de afstand helemaal goed is geregistreerd weet ik niet. We hebben wel veel heen en weer gelopen op zoek naar het juiste pad. We vonden het slecht aangegeven. Geen steenmannetjes en heel weinig bordjes. De terugweg was makkelijker te vinden. Veel meer mensen nu.

We hebben het plan opgevat om naar de Red Cliffs Lodge te rijden. We zijn hier al vaker geweest. Het ligt schitterend aan de Colorado River. De weg er naar toe is een van de allermooiste wegen van Amerika.

We zijn er om kwart voor vier. Het restaurant blijkt om vier uur open te gaan. We maken een reservering en bekijken ondertussen het leuke en verzorgde museumpje over de vele films die in deze prachtige omgeving zijn opgenomen.

Zo vroeg zijn we de enigen in het restaurant, maar dat deert ons niet. We hebben trek en zitten hier heerlijk. Lekker eten en een prachtig uitzicht op de Colorado River en de rode rotsen. Even later ook nog met een regenboog erbij. Genieten.

Terug op de motelkamer verzamel ik de was. Ze hebben hier laundry facilities. Ik repareer ook de scheur in mijn regenbroek met tape. En ik zoek mijn pet die ik kwijt ben. Chris vraagt het bij de receptie en komt even later terug met mijn pet. Fijn! Je raakt er toch aan gehecht. Handig in de zon en om de brillenglazen droog te houden bij slecht weer. Het regent inmiddels steeds meer.

Overnachting: Rustic Inn, Moab