Moxie Falls
Vanmorgen wakker rond 4 am. Het verkeer op highway 201 maakt behoorlijk wat lawaai, vooral de zware logging trucks. Als ik uit het raam kijk (vroeg licht) zie ik ze alweer volgeladen voorbij rijden. Ik val toch weer in slaap. Rond 7 am staan we op en ontbijten met een simpel ontbijtje in de inn. Daarna zijn we alweer snel onderweg. We rijden eerst via Lake Moxie Road naar de Moxie Falls. Het zijn de grootste watervallen van Maine. We zoeken even, want het eerste bord met 'Moxie Falls Scenic Area' staat een eindje weg van het wandelpad naar de watervallen. Het is ruim 1 mijl lopen over een makkelijk pad. De waterval is erg mooi en heeft een groot verval over een flinke lengte. Het is nog vroeg en we zijn er alleen. Er zijn boardwalks, waardoor de hele waterval goed te zien is. We moeten even denken aan Christie en Dana van Spencer Pond Camps. Zij zijn getrouwd bij deze waterval en hadden een leuke foto daarvan staan in hun huis.

Appalachian Trail
We rijden verder langs Lake Moxie Road naar Moxie Pond, een heel langgerekt meer. De weg gaat over in een gravel road. Aan de oever staan hier en daar cabins en er zijn ook diverse sports camps. Alles goed verborgen in het groen. Aan bomen en struiken in Maine geen gebrek. Aan het uiteinde van het meer kruisen we de Appalachian Trail. We willen heel graag een stukje lopen van deze trail en vanaf dit punt gaat de trail naar Moxie Bald Mountain, een niet al te hoge top om te beklimmen met wel mooie uitzichten. Op internet had ik gelezen dat je via een smalle logging road de trail ook nog op een hoger punt kan bereiken, waardoor je iets minder ver naar boven hoeft te lopen (ruim 2 mijl i.p.v. 4 mijl naar de top). We gaan op zoek naar de logging road die ons daar brengt. We rijden een keer verkeerd en vragen het onderweg aan een toevallig passerende ATV driver. We zetten de auto op een geschikte plek.

Moxie Bald Mountain
Even verderop staat een bordje Appalachian Trail aan de bosrand, dus we zitten goed. Dan lopen we naar de top van Moxie Bald Mountain. Een mooie wandeling. Het bos is hier mooi, veel mos, en onderweg komen we grote rotsblokken tegen. Ook een aantal echte AT hikers komen ons tegemoet. We spreken ze kort. Ook tijdens deze tocht weer af en toe flink klauteren. Onze conditie gaat deze vakantie met sprongen vooruit. Na 3,7 km bereiken we de top. Deze is afgeplat met grote platte rotsen en lage begroeiing en aan alle kanten kun je over de lage begroeiing heen kijken naar de omringende bossen, bergen en meren. Vooral Moxie Pond zien we goed liggen. Op de top spreken we met een vader en zoon, die van de andere kant komen. Zij maken een meerdaagse hike. We eten wat en gaan dan weer terug, kruisen de logging road om nog een klein stukje verder naar beneden te lopen. Daar is namelijk een 'lean-to" en we zijn nieuwsgierig hoe deze er uitziet.

Lean-to
Er zijn twee hikers, die we onderweg al waren tegengekomen. We leggen uit dat we even een kijkje komen nemen uit nieuwsgierigheid en bieden ze beide een nieuw flesje water aan die we nog over hebben van de wandeling. Dat willen ze graag. Ze zijn allebei de Appalachen Trail aan het lopen.

De vrouw is een section hiker (ieder jaar een deel van de trail), de man een flip-flop hiker. Hij doet de hele trail. Aanvankelijk van Zuid naar Noord, maar omdat hij wegens een sterfgeval een paar weken niet kon lopen doet hij de rest van Noord naar Zuid en eindigt op een punt er tussenin. Dit doet hij omdat hij anders te laat eindigt in het noorden en het daar dan te koud is. Hij vindt dat wel jammer, want 'northbounders are more social'. Er zijn veel meer northbounders dan southbounders, dus naar het noorden heb je een grotere groep hikers die je iedere keer weer tegenkomt in de shelters.

De 'lean-to' is niet meer dan een houten plateau met wanden aan drie zijden en een schuin aflopend dak. Er passen ongeveer zes slaapmatjes op het plateau. Primitief dus. We hebben wel bewondering voor deze hikers. We zeggen ze weer gedag en lopen weer terug naar de logging road en naar de auto die wat verderop staat.

Rangeley
Het is inmiddels bijna 3 uur en het is nog een flink stukje rijden naar Rangeley. Eerst over onverharde wegen en daarna wat vlotter over gewone wegen. We zien hier en daar weer wat landbouw en verder hele wisselende huizen. Sommigen mooi en verzorgd, anderen weer armoedig, slecht in de verf of zelfs verlaten. Veel bos en lage bergen. Een leuk gebied om doorheen te rijden. Tegen vijfen komen we aan in Rangeley. We rijden eerst naar de laundry om een wasje te doen en lopen ondertussen door het kleine plaatsje. Daarna rijden we naar de Country Club Inn waar een drukpratende Margie ons wegwijs maakt. Het is een hele grote inn en hij ligt pal naast het golfterrein in een mooie buurt. Onze kamer, en ook de andere kamers, zijn vrij klein. Deze inn zou een mooi uitzicht op Rangeley Lake hebben, maar dat valt wat tegen, omdat de bomen zo hoog zijn dat we er nauwelijks overheen kunnen kijken. Maar er ligt wel een mooie tuin voor onze kamer.

's Avonds eten we bij The Red Onion in Rangeley. Een simpele kaart, maar allemaal heerlijk bereid. Het smaakt ons erg goed. Een serveerster loopt langs ons tafeltje en zegt in het nederlands 'smakelijk eten'. Ze blijkt een deense te zijn (ze kan een paar woordjes nederlands) en is getrouwd met een amerikaanse militair. We praten nog even met haar, maar dan moet ze weer aan het werk.

's Avonds flink onweer.
 
Overnachting
Country Club Inn, Rangeley