Weg naar Mount Evans afgesloten
7.45 am wakker. Het wordt steeds later. We bellen even naar huis. We ontbijten op de kamer. We hebben cornflakes en Chris haalt nog wat muffins bij de receptie. Het is ons goed bevallen in de Georgetown Mountain Inn. Wel oud en uitgeleefd, maar vriendelijk, schoon en met veel voorzieningen. Vandaag willen we naar de top van Mount Evans via de hoogste geasfalteerde weg van de USA. Groot is dan ook onze (en vooral mijn) teleurstelling als we langs de weg een knipperend bord zien met de mededeling dat de weg naar Mount Evans op 22 juli de hele dag is afgesloten. Balen!

Naar Fourth of July trailhead
We lopen even door Idaho Springs (leuk plaatsje) en besluiten dan om naar het plaatsje Nederland te rijden. Daar hebben we een overnachting gepland omdat we morgen de Arapaho Pass Trail naar Lake Dorothy willen lopen. Als we op tijd in Nederland zijn kunnen we deze wandeling wellicht ook vandaag doen en hebben we weer meer tijd voor het Rocky Mountain National Park dat we na Nederland gaan bezoeken. Dus op weg naar Nederland via de Peak to Peak scenic byway.

We rijden door Central City en Black Hawk met hun enorme casino's. Daarna rijden we via de mooie weg via Nederland richting het dorp Eldora. Na dit gehucht hobbelen we over een 4 mijl lange, slechte en soms smalle dirtroad naar de Fourth of July trailhead op 3100 m hoogte. Er staan bij de trailhead nog best veel auto's geparkeerd langs de weg, zelfs een kleine mini cooper. We snappen niet hoe deze over de slechte zeer hobbelige dirtroad is gekomen. Er zijn ook toiletten. Om 11.30 am starten we onze hike.

Arapaho Pass Trail
We wandelen via de Arapaho Pass Trail eerst door bossen omhoog. Af en toe hebben we tussen de bomen door prachtige uitzichten op de bergen en grashellingen vol bloemen. Dan komen we bij een waterval die dwars over het pad raast. Dit jaar is er overal uitzonderlijk veel smeltwater en dit is daar een voorbeeld van. Omdat we net het nieuws hebben gehoord van mensen die in Yosemite zijn verongelukt bij de Vernal Falls zijn we bang om de waterval over te steken.

Aan de andere kant van de waterval zien we een stel dat een stuk ouder is dan wij. Zij zijn de waterval dus overgestoken. Er liggen een aantal stenen waarover je zou kunnen lopen, maar je moet er niet aan denken dat je een misstap maakt. Dan komt er een gezin met kinderen aan. De vader zoekt of er een stuk hoger misschien een makkelijkere oversteek is. Dit is niet zo en uiteindelijk keren ze teleurgesteld weer om, iets wat ik ook zeker zou doen als ik kleine kinderen bij me had.

Maar wij zijn met ons tweeën en we zien een ander jonger stel de oversteek maken. Het ziet er niet eens zo moeilijk uit. Chris gaat eerst. Hij heeft een stok bij zich en loopt voorzichtig over de stenen, terwij het wildstromende water langs zijn schoenen stroomt. Dan is hij aan de overkant. Ik volg, maar ik ben zo'n angsthaas dat ik ook mijn handen erbij gebruik en op handen en voeten de oversteek maak. Ik heb hierdoor wat meer zekerheid, maar mijn handen worden zo koud dat ik sneller moet gaan. Lichtelijk in paniek bereik ik ook de overkant. Mijn bergschoenen zijn helemaal volgelopen met water, maar dat droogt wel weer. Pffff, ik denk nog maar niet aan de terugweg.

We wandelen steeds verder omhoog. Het is schitterend hier. Door de sneeuw, langs water en bloemenvelden tot boven de boomgrens. Steeds hoger komen we en de besneeuwde toppen komen steeds dichterbij. We zouden wellicht zelfs naar de top kunnen lopen. Als we na 6 km bij het punt komen waar we een mooi uitzicht hebben op het onder ons liggende Caribou Lake (wij denken dat dit Lake Dorothy is, maar dit blijkt achteraf nog een kilometer verder te liggen) houden we een langere rustpauze (3650 m hoog). Er staat hier flink wat wind en we kiezen een plekje achter wat stenen die een soort muurtje vormen. Het is hier echt heel erg mooi. Ook de terugweg is genieten, de uitzichten zijn dan toch weer anders. Als we weer bij de waterval zijn gaat het oversteken veel gemakkelijker dan heen. Ik gebruik mijn handen dit keer niet en denk er goed aan dat vooral het lawaai van het water het zo eng maakt. Dan loop ik zo over de puntige stenen heen.

Sundance Lodge
Rond 4.30 pm zijn we weer terug bij de auto. Daarna weer de 4 mijl dirtroad en via Eldora weer naar Nederland. We slapen in de Sundance Lodge. Een kamer met twee rustieke log bedden. We eten heel goed in het Sundance Cafe (trout en pork chops) en daarna zijn we uitgeteld. Het was een zware maar bijzonder mooie wandeling.