Smoky Mountains National Park
De wekker gaat om 5.30 am. Ik sta zachtjes op en wek Marianne. De vrouwen zouden het ontbijt klaarzetten voordat we de mannen wekken. Marianne voelt zich niet 100%. Aan de rechterkant van haar gezicht heeft ze pijn. Gisteren had ze er ook al last van. Het is wat opgezet en ze heeft pijn bij het praten en eten. Is het een ontsteking? Ze wil wel mee met de wandeltocht. Ik bak wat bacon voor de jongens. Die willen graag een BLT sandwich maken. Ook de jongens en Chris staan op. Geen eens gemopper, ondanks het vroege uur. We vertrekken om kwart voor zeven en zijn een half uur later bij het beginpunt van de trail naar Ramsey Cascades. Het is nog heerlijk koel en donker in het bos.

De eerste anderhalve mijl gaan over een breder pad. Daarna gaat de trail over in smal pad en wordt het bos steeds mooier. Allemaal loofhout, veel laurier, rodondendrons, dikke wortels, oude bomen. We pauzeren regelmatig. Het bos is prachtig. Dit is nog een van de weinige echte oerbossen, dat zich zonder menselijke tussenkomst heeft ontwikkeld. De rivier (Ramsay Prong) is steeds in de buurt en we kruisen deze een paar keer over loopbruggetjes. Het is een zware tocht. We gaan steeds omhoog. Het hoogteverschil tot de watervallen is 2376 feet (725 meter). Als we ruim over de helft zijn komen we bij een groepje oude dikke tulip trees (yellow poplars). Ook daar houden we even pauze. Het laatste stuk lopen we vaker over rotsblokken en wordt ook steiler.

Om 10.30 am zijn we bij de Ramsey Cascades. Prachtig! De zon komt net te voorschijn achter de top van de waterval. Onderweg had een jong stel ons ingehaald (de enige wandelaars die we op de heenweg zijn tegengekomen). Zij zijn er al. We maken met hun camera een foto van ze voor de waterval en dan vertrekken ze weer. Dan zijn we er helemaal alleen. Het is nog koel weer. We rusten uit op de grote vlakke stenen bij de waterval en drinken en eten wat en maken foto’s. Marianne kan bijna niets eten. Haar kaak is dikker. Ieder hapje doet pijn en ze voelt zich niet zo goed als anders. Na drie kwartier ondernemen we de terugtocht. Dit gaat wat makkelijker. Wel uitkijken voor uitglijden. Joost ziet onderweg nog een beer wegschieten in het dichte rodondendron bos. Om 2 pm zijn we weer terug bij de auto. We zijn echt moe, maar wel heel voldaan.

Dokter Bryan Smith
Als we terug zijn bij onze cottage gaan we allemaal even ons eigen gang. Douchen, TV-kijken, zwemmen, boekje lezen. Marianne valt gelijk in slaap. Rond 4.30 pm is iedereen weer bijgekomen. Marianne heeft steeds meer last van pijn en ze lijkt ook koorts te hebben. Ze zegt dat er in Groningen onlangs een aantal bof gevallen zijn geweest onder de studenten. We willen naar een dokter. In de ‘Yellow Pages’ (die in onze cottage ligt) zoeken we naar een adres van een dokter in de buurt. Onder ‘Physicians’ vinden we het adres van een ‘Minor Emergency Room & Walk-In Clinic (No Waiting - No Crowds)' in Pigeon Force. Deze is tot 8 pm open. We rijden er naar toe, verbazen ons over Pigeon Force (kan het nog meer over de top dan Gatlinburg? Ja dus...), en komen aan bij een kleine praktijk. Joost gaat lezen in de wachtkamer en Vincent en Lucas gaan Pigeon Force verkennen.

Chris en ik blijven bij Marianne en melden ons bij de dame achter het loket. We moeten $40,- betalen en onze ID’s laten zien. Dan moet Mari een formulier invullen over haar klachten en medisch verleden. Ze levert het weer in en na enige tijd komt de assistente weer terug. Op grond van de klachten is Marianne een “level 2” patient. Dit is de hoogste categorie en we moeten $ 250,- betalen, maar krijgen $40,- korting als we cash betalen. Er is zelfs een ATM machine aanwezig. We krijgen hier geen goed gevoel bij, maar we willen graag dat er een diagnose wordt gesteld, dus we betalen. Na een tijdje mogen we door naar een van de spreekkamers en wachten daar ook weer.

Dan verschijnt de dokter himself. Gekleed in een ‘dress to impress’ groen operatie tenue. Een grote joviale man die het wel leuk vindt: een blonde jonge patiente uit The Netherlands die “international relations” studeert. Hij doet wat testjes en houdt het op een ontsteking van de lymfeklier. Hij denkt niet dat het de bof (mumps) is. Hij schrijft antibiotica en Ibuprofen voor. Eerst wil hij Marianne nog twee injecties met antibiotica aansmeren á $195,- per stuk, maar daar willen we niet aan. We kopen de (te dure) pillen, vragen om een “receipt” van alle gemaakte kosten en nemen afscheid. De dokter, nieuwsgierig geworden naar de rest van de familie loopt mee naar de wachtkamer om de jongens te ontmoeten (“all her boyfriends” roept hij tegen de assistente). We weten niet goed wat we van deze dokter (?) moeten denken. Hij maakt wel heel makkelijk geld afhandig van argeloze toeristen en onverzekerde amerikanen rond de Smoky Mountains.  

Inmiddels is het 8 pm en we gaan eten bij een Tai in de buurt. Marianne een soepje. Ze blijft vrolijk, maar ze heeft last bij het eten en voelt zich niet lekker. Vincent en Lucas vertellen over hun belevenissen in de Taco Bell van Pigeon Force, waar een medewerker had gevraagd wat ze vandaag hadden gedaan. “Walking....? Were you guys walking...? We never walk.” Op de terugweg kopen we nog wat vloeibaar voedsel (joghurt en tomatensap) voor Marianne.