Vicksburg National Military Park

We zijn vanmorgen al om half acht bij het Vicksburg National Military Park. Het is de plek waar van 18 mei tot 4 juli 1863 de battle of Vicksburg heeft plaatsgevonden. De confederates (evenals de bewoners van het plaatsje) waren hier volledig in het nauw gedreven door de federalisten, die ze van alle kanten hadden omsingeld. Uiteindelijk hebben ze zich uitgeput wegens gebrek aan voedsel en middelen moeten overgeven op 4 juli.

Vicksburg National Military Park ligt als een sikkelvormige maan aan de noordoost zijde om het plaatsje heen. Op dit vroege uur is het Visitor Center nog gesloten en ook met de auto mag je er nog niet in. Dat is niet erg, want we willen dit park wandelend zien.

Al Scheller Trail, Vicksburg National Military Park

Op internet had ik gelezen dat er één wandelpad (Al Scheller trail) dwars door het park gaat. Dit pad volgt niet de autotour, maar gaat door het bos en over de open velden. Het is ooit aangelegd door boy scouts en wordt door vrijwilligers onderhouden. Ik heb zelfs een gps track opgeduikeld van iemand die het pad heeft gelopen. Dat blijkt nu heel handig.

We lopen een stuk het park in over de autoweg. Veel lokale wandelaars en joggers op dit uur. Het is dan ook een prachtig aangelegd park. Heel groen en veel monumenten ter nagedachtenis aan allerlei brigades en hoofdpersonen die de strijd hebben gevoerd.

We slaan af op Pemberton Avenue en pikken daar het wandelpad op. We lopen door het hoge gras langs de bosrand langs enkele monumenten en zien dan wat slordige oranje verfstippen op de bomen. Dit is de trail. Het vochtige kleipad pad gaat door donkere bossen en struikgewas omhoog en omlaag. Het is een rommelig bos met veel planten, omgevallen bomen, losse takken, bruine beekjes en af en toe echte modderpoeltjes. Een totaal andere wereld dan het keurig aangelegde groene park langs de autoroute. Het is een inspannende wandeling, omhoog en naar beneden langs af en toe steile spekgladde hellingen. Ook veel takken en omgevallen bomen op het pad. Het is niet goed onderhouden.

We vinden het wel erg leuk om hier te lopen. Je krijgt een heel ander beeld van deze plek. De soldaten hebben zich hier meer dan een maand verscholen in de vochtige geulen. De linies van de beide partijen lagen dicht bij elkaar.

Soms komen we uit het bos en lopen we dwars door de open velden. Het hoge gras komt tot ons middel. Je ziet niet goed waar je loopt. Ineens stap ik in een gat. Er is geen grond onder mijn voet. Ik zak heel erg diep weg. Dan blijf ik hangen, want mijn andere been is buiten het gat. Wow zeg, dat is schrikken. Chris komt snel kijken wat er aan de hand is en helpt me er weer uit. Het lijkt een sinkhole te zijn. Een erg diep smal gat, nog geen 30 cm doorsnede. We meten met een lange dunne tak hoe diep het gat was. We schatten zo'n twee meter.

Als we in de buurt van de USS Cairo (een mooie oude tentoongestelde kanonnenboot) komen wordt het pad makkelijker. Er groeit hier veel paardenstaart. Een hele grote variant. Heel erg fraai, die lange groene stengels. Dan wijst Chris naar iets ongewoons. Heel even denk ik dat het schedels zijn (de fantasie slaat wat op hol). Het blijken twee schildpadden. Wat schattig. Hoe hebben die elkaar nou gevonden in dit enorme bos. Ze zitten precies op een van de weinige zonnige plekjes.

We bekijken de USS Cairo en lunchen daar in de schaduw op een bankje. Daarna lopen we nog een stuk van de Al Scheller trail. Het is af en toe wel goed zoeken waar de trail weer loopt. Chris vindt nog een oud kompas. Zou het uit de oorlog komen? We denken van niet. Het is wel mooi, maar er lijken een paar onderdelen van kunststof aan te zitten en dat hadden ze toen nog niet.

Omdat het al half twee is besluiten we aan de noordzijde van het park om de rest van de route over de autoweg af te leggen. Dat loopt wat sneller. We lopen langs alle monumenten en Shirley House aan de Union kant van het park weer terug naar de auto. Onderweg trap ik nog in een mierennest. Mijn schoenen en kuiten zitten ineens vol met die kriebelbeestjes. Brrrr. Ik moet echt beter uit mijn doppen kijken als ik wandel. Snel mijn schoenen uit. Ik sla ze van mijn benen, Chris van mijn schoenen. Toch allemaal ongemakken waar de soldaten van toen ook mee te maken hadden.

Na ruim 20 kilometer (waarvan 12 km door de bossen) zijn we weer bij de auto. We bezoeken het Visitor Center en bekijken de film. Dan verlaten we dit park, dat we op een bijzondere manier hebben leren kennen.

Port Gibson

We rijden naar Natchez. Onderweg nog een stop in Port Gibson. In het centrum mooie oude gebouwen, maar ze staan veelal leeg en zijn verwaarloosd. In de buitenwijken staan prachtige villa's, die wel goed zijn onderhouden.

Windsor Ruins

We maken een omweg naar de Windsor Ruins. Het zijn de restanten van een grote plantage, die door een brand verloren is gegaan. Alleen de pilaren staan nog overeind. Erg indrukwekkend. De grandeur is nog steeds voelbaar.

Natchez

Rond zes uur zijn we in Natchez. Onze motelkamer kijkt uit op de brug over de Mississippi. We frissen ons op en rijden dan naar downtown Natchez. We eten simpel, maar lekker op de patio bij Fat Mama's Tamales en drinken er een Margarita bij. Het is hier gezellig druk.

Na het eten zijn we nog net op tijd voor een wandelingetje langs de Mississippi River bij zonsondergang. Prachtig!

Overnachting: Super 8 Natchez